Van de Ijssel naar de Lot

Door: Gerda Pieket – Weeserik

Mij is gevraagd ook eens te vertellen hoe wij hier zo terecht zijn gekomen. Enfin, dan volgt hier het relaas.
Het begon allemaal in 2013. Wij woonden destijds in het pittoreske dorpje Bathmen, waar we in 1987 al vanuit het Gooi naartoe geëmigreerd waren. Jawel, we woonden daar eerst buitenaf en toen we daar vers aankwamen was dat ook een hele cultuurshock, maar dat is meer dan goed gekomen.

Laat ik jullie vertellen over onze omzwervingen in de Lot et Garonne.
Terug naar 2013. Ruud werkte toen als filmproducent en ik had allerlei baantjes. Van receptioniste, catering medewerker tot medewerkster in een pretpark (superleuk). Maar goed, het filmwerk werd minder evenals het enthousiasme daarvoor. Op een gegeven moment las ik een oproep op facebook. Men zocht een paar studenten of een ouder echtpaar, die gedurende de zomermaanden wilden assisteren op een camping c.q. Chambres d’hotes in Fongrave. Wij als fanatieke studenten, met een voorliefde voor Frankrijk, hebben toen maar eens gereageerd. Why not. Er moest een lange vragenlijst ingevuld worden. We hoorden een tijd lang niks, dus we dachten dat het ook niks zou worden, maar tot onze stomme verbazing werden we uitgenodigd voor een gesprek met de eigenaar.
Het klikte, dus wij waren de uitverkorenen. Pas vorig jaar hoorden wij dat we ook de enigen waren die hadden gereageerd. Heel spannend allemaal. Zo zaten we dus in de zomer van 2013 op camping Ramonjavel, bij menigeen bekend.
Het beviel ons prima, het omgaan met de gasten, de eetmarkten, koken. Daar is de basis gelegd. Het jaar daarop zijn we weer teruggegaan, maar daarna werd de camping helaas verkocht, maar die is nu in zeer goede handen. Wat nu? Gelukkig deed zich weer een mogelijkheid voor. In de krant stond een advertentie voor mensen die een Chambres d’hotes wilden gaan runnen in Engayrac. Na onze ervaring durfden we dat wel.
Wij waren wederom de gelukkigen. Het was een schitterende plek, met wel wat mankementen aan het huis, lekkage bijvoorbeeld. Maar we hebben daar echt een prachtige tijd gehad, veel vrienden gemaakt en de taal verbeterd. Maar ook dat liep helaas af na twee jaar vanwege onenigheid met de eigenaren.

Maar niet getreurd, aan het eind van het seizoen hadden we twee gasten uit Engeland. Hij Engels, zij Amerikaanse. Toen zij ’s avonds terug keerden van weggeweest, zei hij vol enthousiasme ”we bought ourselves a chateau!” “Wow” zeiden wij, “let’s drink to that”.
En voor we het wisten stonden we voor hun te koken op het chateau. Dat was werkelijk een hele ervaring. Inmiddels zijn we redelijk op de hoogte van de tafelmanieren van de Engelse “upperclass”, en weet ik nu ook hoe je moet detoxen. Ook dat liep af omdat we het volgende zomerseizoen gevraagd werden om te komen helpen bij Domaine la Bessière omdat de eigenaar ernstig ziek was. Dus weer verkassen. Na die zomer werd ons een contract aangeboden. Hartstikke leuk. Velen van jullie zullen nog weten dat we daar ook een aantal keren de Lotgenoten hebben ontvangen. Een prachtige plek, maar met veel achterstallig onderhoud. Never a dull moment daar.
Maar jullie raden het al, ook weer einde oefening, want het werd onverwacht plotseling verkocht. We zijn toen verhuisd naar Beauville, vlakbij Engayrac, waar we ons toch het prettigste voelen. Maar ja, er moest nog wel brood op de plank komen. Dus maar eens even iets totaal anders. De Pieketjes vertrokken naar de Alpen om daar twee skichalets te gaan runnen. Wij waren allebei nog nooit op wintersport geweest, dus dat was wel een uitdaging. Het was keihard werken daar, ontbijt, après-ski en drie gangen menu, 6 dagen per week. Maar ook dat vonden we weer superleuk. Je komt zoveel leuke mensen tegen. En het is er wonderschoon. Dit hebben we twee winters gedaan.
Deze winter wilden we graag de feestdagen doorbrengen met onze kinderen, maar daar kwam iets tussen, een virus of zo. Maar goed, toch weinig wintersport dit jaar. Inmiddels wonen we nu in St. Barthelemy d’Agenais, waar we een groot vakantiehuis beheren. Weer helemaal à la campagne. Prachtig, maar wel een beetje stil nu. Dat zal iedereen wel hebben. Ooit willen we wel weer graag de kant van Beauville op, maar voorlopig zitten we hier goed!

Ruud en Gerda Pieket