Door: Kees Wijnen
Waarschuwing: dit artikel bevat grof taalgebruik
Het is alweer even geleden dat we een reservering ontvingen van een week van Jan en Mieke. 7 juli zouden ze aankomen. Een wat ouder stel; ze waren nooit eerder in Frankrijk geweest.
Het was 7 juli en geen Jan en Mieke. Vreemd, wij de reservering er nog eens op nageslagen. Ze zouden toch echt 7 juli aankomen. Wij maar eens bellen. Geen gehoor! Wat nu??
De volgende dag om een uur of vier kwam er een echtpaar aangewandeld.
“Kijk eens aan, wat een prachtplek” en op zijn horloge kijkend zei hij “Zijn we toch mooi op tijd”
“Op tijd?!! Jullie zijn 24 uur te laat! Ik had jullie eerlijk gezegd gister al verwacht!”
Mieke gaf Jan meteen een flinke stomp in z’n zij.
“Zie je nou wel, sufferd!!, ik had het je nog zo gezegd, stommeling, idioot dat je er bent!”
Er ontstond op de binnenplaats een stevige ruzie.
“Kom” zei ik “maakt allemaal niks uit, het belangrijkste is dat jullie er zijn” ik nam ze meteen bij de arm en voerde ze af naar de bar om de andere verbaasde gasten hier niet mee op te zadelen.
“Kom, geen ruzie maken, ik geef jullie je welkomstdrankje, wat kan ik inschenken?”
“Zo” zei Jan “Blij dat we er zijn. Dit is onze eerste keer in Frankrijk en onze eerste chambres dhotes ervaring” Wij moesten hartelijk lachen. Jan had niet in de gaten wat hij precies zei.
“Ja” zei ik “beter dan een bijna dood ervaring, hoop ik”
Het ijs was gebroken en alles was weer koek en ei. Jan en Mieke bleken een beetje verstrooide maar hele aimabele gasten te zijn met gevoel voor humor, waarbij Mieke het niet kon nalaten Jan op z’n tijd flink te stangen. We hebben in ieder geval enorm met ze gelachen en namen na een week met een paar dikke zoenen afscheid.
“We hebben nog nooit zo’n fijne vakantie gehad! Super!”
Dat doet een mens goed.
Het jaar daarop kregen we een telefoontje van Mieke. Jan had longkanker!! In een vergevorderd stadium. Het was uitgezaaid en in feite al opgegeven. Wow, dat komt aan!
Nu wilden ze graag in het najaar nog een keer naar ons toe komen voor weer zo’n geweldige vakantie, “Jan’s laatste vakantie” zei ze erbij!
“Jeetje, joh, Mieke wat een droevig nieuws! Natuurlijk, je bent van harte welkom!”
“We komen dan met Patrick en Paula. Patrick is Jans’ beste vriend. Zij rijden, want dat kan Jan na zijn chemo en bestraling echt niet meer!”
Even later kwam de reservering binnen; 2 kamers voor een week.
In september kwam het gezelschap aanrijden. Patrick en Paula voorin, Jan en Mieke achterin.
Paula bleek een zeer ernstige vorm van obesitas te hebben en Patrick leek me ook al niet zo best ter been. Paula rolde met hulp van Patrick de auto uit en Jan zei vrolijk:
“Zo Kees, keurig op tijd niet waar, en op de juiste dag, toch?” Iedereen begon te lachen.
Paula bleek een enorm snibbig mens die overal commentaar op had. Wij merkten al dat het tussen Paula en Mieke niet zo boterde! Jan en Patrick vermaakten zich daarentegen prima. Echt 2 dikke vrienden.
Wij merkten dat Mieke bij het ontbijt en het avondeten telkens pal tegenover Paula ging zitten. We zagen dat ze regelmatig smerige gezichten naar Paula trok en hatelijke en dubbelzinnige opmerkingen plaatste. Nu was er ook werkelijk niets goed genoeg bij Paula. Het eten lustte ze niet, het weer was te koud, ze wilde andere drankjes, het bed lag niet goed, kortom niets was goed genoeg. Patrick sloofde zich constant uit om het haar naar de zin te maken. Kussentje in haar rug, voetjes masseren, wat dichter bij de kachel. Patrick liet zich gehoorzaam haar bevelen welgevallen. En Mieke was haar maar aan het voeren waarbij de irritaties bij Paula als maar hoger opliepen.
De volgende dag maakten ze met z’n vieren een uitstapje. Wij en de andere gasten waren opgelucht. Even rust! Aan het eind van de middag keerde het gezelschap weer terug. We hoorden in de auto al een hoop gekibbel.
Paula’s portier vloog open. “Patrick!! Kom onmiddellijk hier en help me uit die auto en breng me naar m’n kamer!! Nu, ja!! en neem mijn kussens mee!!”
Patrick, volgzaam als altijd, rolde Paula uit de auto, waarna ze, met Patrick op haar hielen, naar de kamer strompelde.
Die hadden tijdens hun uitstapje duidelijk mot gehad! Dat beloofde wat bij het avondeten!
Bij het diner ging Mieke weer pal tegenover Paula zitten en begon het vuurtje alweer op te stoken.
We zaten die avond met zo’n 12 gasten aan tafel. Paula begon meteen weer te kankeren: “Ik lust geen pasta! Kun je niet iets anders voor me maken? En wat hebben we voor toetje?!”
Eten en vooral toetjes was voor Paula, gezien haar omvang van minstens 150 kilo, heel belangrijk.
“Oh” zei Mieke “Ik pak anders jouw portie wel, ik heb voor jou nog wel ergens een pakje crackertjes liggen”
Oh, oh, oh, dit beloofde weer een geweldige avond te worden. We schaamden ons dood, zeker tegenover de andere gasten.
Op een gegeven moment toen de ruzie weer hoog oplaaide, sloeg plotseling een van de gasten met zijn platte hand op tafel!! Iedereen schrok zich een ongeluk!
“PAULA, wat ben jij toch een ongelooflijk dik en vet kutwijf” schreeuwde Anne, een van onze gasten!
“Snap je dan niet, nondeju, dat dit de laatste vakantie van Jan is, jij egoïstisch serpent dat je er bent. Je verpest zijn laatste uurtjes met je gezever, je gecommandeer en je gekanker!!”
Zo, die zag ik even niet aankomen. Alle gasten keken perplex naar Anne die niet meer te stoppen was en vervolgens naar Paula, die lijkbleek wegtrok. De overige gasten mengden zich instemmend in de discussie en Mieke keek met veel voldoening en een big smile op haar gezicht Paula uitdagend in de ogen.
Paula barstte in snikken uit en schreeuwde:
“Patrick! Ik wil nu naar mijn kamer! Nu meteen! Help me!” Het was muisstil aan tafel.
“Marjo, wat hebben we als toetje?” vroeg Mieke, alsof er niets aan de hand was.
Ik liep naar de kamer van Patrick en Paula. Paula was met een betraand gezicht vloekend en tierend alle kleren in haar koffer aan het smijten.
“Ik ga naar huis, nu! Ik ben er klaar mee. We vertrekken morgenvroeg. Jan en Mieke zoeken het maar uit. Ik wil ze niet meer zien”
“Dat kun je niet maken, Paula! Hoe moeten zij dan naar huis?” probeerde ik nog.
“Ze zoeken het maar uit. Wij gaan weg en zonder hen!!”
Oeps, we hadden een serieus probleem.
De volgende dag waren de gemoederen gelukkig weer wat bedaard. Anne bood, op ons aandringen, haar excuses aan en wij hebben de overige dagen ons uiterste best gedaan Paula en Mieke op afstand te houden. Ik zette Mieke steevast aan de andere kant van de tafel waar ze Paula niet kon zien. Ik ging tegenover Mieke zitten en hield haar nauwlettend in de gaten. Ik kon niet voorkomen dat er af en toe toch weer een smerige grijns naar Paula gelanceerd werd. Een dag eerder dan gepland is het gezelschap met veel tumult vertrokken. Wat een week was dat! Zoiets heftigs hadden wij nooit eerder meegemaakt.
Een half jaar later ontvingen we van Mieke een emailtje dat Jan overleden was.
