Beste “lotgenoten”
Mijn naam is Yvonne. Ik woon in de Lot sinds juni 2017 samen met mijn man Martijn.
Het is nu zo’n 3,5 jaar geleden dat ik in onze Volvo vertrok vanuit Vlissingen naar ons huis hier in de Lot… Niet echt wetende hoe ons leven er hier uit zou gaan zien.Tot die tijd was ik werkzaam als service-adviseur bij Audi en Martijn als schademonteur bij hetzelfde bedrijf, waar we elkaar ook hebben leren kennen destijds. We wisten dat we niet in Nederland wilde blijven, het bleef aan ons knagen dat twee van onze kinderen inmiddels weer hier woonden en we wilden ook graag een deel van hun leven blijven uitmaken. Het opeengepakte gevoel van Nl ging ons erg tegenstaan.
Wat doe je als je een goede baan hebt en je vader van 85 jaar nog in hetzelfde huis woont waar je zelf ooit geboren bent… dan vraag je of hij mee gaat! We hebben van de een op andere dag ontslag genomen en gelijk voorbereidingen getroffen om te vertrekken. Mijn vader heeft er heel even over gedacht toen Martijn zei: “ga lekker met ons mee”…
Hij was zijn leven lang zeeman geweest en vond dit toch nog wel een “reisje” en besloot met ons mee te gaan. Ik zou thuis blijven om voor mijn vader te zorgen en Martijn begon zijn eigen bedrijf: Versluis Automobiles, een schadeherstelbedrijf waarin hij natuurlijk zijn hele leven werkzaam was geweest.
Voor mij was het een hele verandering, ik sprak de taal niet en besloot me er volledig in te storten door, na een half jaar, een cursus van Pole Emploi te volgen in Cahors… wat een ellende. Ik kwam in een klaslokaal met allemaal buitenlanders, zoals ik, maar de anderen waren hier al jaren en konden dus prima communiceren. Ik voelde me echt een nul, met mijn goede baan in Nederland nu in een situatie waarvan ik niet goed wist welke kant ik op moest.
In juli 2018 overleed mijn vader na een jaar genoten te hebben van het avontuur in France…
Mijn wereld stortte in, wat ga ik nu doen? Altijd een druk leven gehad en nu kijken hoe het gras groeide? Niet voor mij!!!
Werk kon ik niet vinden, zelfs niet in een fabriek, ik was de taal niet machtig genoeg… overal afgewezen en na 5 keer solliciteren op het abattoir begon ik de moed op te geven.
Martijn zei “waarom begin je niet je eigen bedrijf?” Nooit geen idee gehad om dat te doen maar had ik een andere optie? Ik was 49 dus dan moest het wel iets wezen wat me fascineerde , al vanaf kinds af aan… Friet… gek genoeg! Martijn zei: “ga ervoor”!
Zo heb ik in juli 2019 mijn eigen Friterie in Montayral geopend: Friterie Chez Yvonne.
Met veel omzwervingen en tegenslagen kon ik mijn Friterie eindelijk openen.
Gek genoeg groeten mensen me nu wel in de winkel en heb ik hier nu wel echt een thuisgevoel. Ik vertel wel eens tegen klanten dat ik liever in een kartonnen doos op de parking ga wonen dan ooit terug te keren naar Nederland… ik meen het ook nog!
Op Facebook: https://www.facebook.com/YvonneMontayral/
