Door: Liesbet den Daas van Chambres d’Hotes Pech Blanc
Een van de redenen om Nederland te verlaten was natuurlijk om het aantal zonuren in ons mensenleven wat op te schroeven en om te ontsnappen aan de vele grauwe dagen en trage winters. Dat is tot nu toe aardig gelukt. De lente was hier perfect; we liepen in maart al vaak in een t-shirt buiten. De zomer was zoals je hier van een zomer mag verwachten: Heet en droog en heel af en toe een donderende regenbui. Het najaar was ook nog lang aangenaam. Pas halverwege december zijn we gestopt met schilderen buiten omdat de verf niet meer lekker vloeide.
In januari is het verdomd koud geweest. We kregen dit schattige huis met centrale verwarming en een open haard maar nét op temperatuur. Koud kan ook heel prachtig zijn, want vaak was het ’s nachts mistig geweest en dan werd je wakker en was alles wit. Elk takje en grassprietje leek wel bestrooid met poedersuiker. Met de zon er op glinsterde het hele landschap. Als je dan in zo’n rustige streek woont blijft alles gedurende de hele dag ongeschonden. We hebben de mooiste wandelingen gemaakt in die vrieskou.
Maar nu. Het is 1 februari. We hebben alle binnen klussen inmiddels af. We hebben de meeste Netflix series gezien, de beste boeken gelezen, alle playlists afgedraaid en juist nu is het hier zeik- maar dan ook zeiknat. We leven al weken in een wolk van regen of motregen, het is grauwer dan grauw en we willen niet meer leven. We slapen uit, draaien ons nog eens om, lezen de hele krant in bed, ontbijten traag, doen een snel rondje met de honden en dan begint toch wel het grote vervelen. Kunnen we nog wat opruimen, schoonmaken, sorteren, veranderen, plannen? Mwah, eigenlijk niet, en wat we zouden kunnen doen dat stellen we steeds uit; de gastenkamers schoonmaken. Maar ach, dan moet je met al je spullen door de regen en wat maakt het uit, er komt voorlopig toch niemand.
De binnenplaats ligt vol modder, het fonteintje in de vijver is verdronken en het zwembad ligt er verdrietig bij. De behoefte aan een hobby is dringend. Toch zie ik breien niet zitten en het ontbreekt me aan inspiratie. De man doet tenminste nog een cursus Frans, maar dat kan ik al.
Toen kwam er vanmorgen een verlossend bericht op mijn telefoon. Axa verzekeringen waarschuwde voor overstromingen in Calvignac. Overstromingen? Zo erg was het toch niet? Of hadden wij niks in de gaten omdat we op een heuvel wonen? We zijn in de auto gesprongen en hebben ons verwonderd. Regen in Nederland veroorzaakt plassen en moerassen. Regen in de bergen veroorzaakt gigantische watervallen, spuwende grotten en kolkende rivieren. Overal langs de Lot kwam de regen in watervallen van de rotswanden. Kleine beekjes waren veranderd in schuimige stromen en de grot, waar weleens wat water uit miezert, was nu ontoegankelijk geworden door een woest kolkende massa. Spec-ta-cu-lair! De Lot zelf was twee keer zo breed, bruin en eng. Echte overstromingen waren er niet, maar je kunt je er bij zoveel natuurgeweld van alles bij voorstellen.
Wat een oppepper, dat je hier zelfs van regen onder de indruk kan raken. We hebben ons weer teruggetrokken op onze heuvel, maar morgen gaan we weer een rondje “regen kijken” en wellicht breekt daarna dan eindelijk de zon weer door!
PS: De dag erna brak inderdaad de zon weer door, maar bleek alles alsnog overstroomd, met allerlei schade aan huizen, kades, boten en natuur. Niet alleen maar spectaculair dus.