Door: Kees Wijnen
Een kennis van ons, een Nederlandse campingeigenaar hier in de buurt, vertelde ons dat hij Franse les kreeg. Nou ja, het was niet zo zeer Franse les, maar meer een cursus “Hoe ga ik om met de Fransen.” “Dat was best wel interessant en zeer leerzaam,” vertelde hij. Zo had hij op een dag een case study aan de lerares voorgelegd:
“Ik wilde graag een stukje grond kopen van mijn buurman,” vertelde hij.
“Hij had toch 80 hectare, dus een hectaartje zou ik toch wel kunnen kopen van ‘m?”
“Hoe heb je dat toen aangepakt?” vroeg de lerares.
“Nou ja, op een dag ben ik naar mijn buurman toegestapt en heb gezegd: ”Bonjour, je suis le voisin à coté, voulez-vous me vendre une pièce de votre terrain?”
“Oh, la la,” zei de lerares. “Dat was het stomste dat je kon doen!”
“Dat klopt, want ik dacht dat hij ter plekke zou ontploffen en zijn jachtgeweer zou halen! Hoe had ik dat dan moeten aanpakken?”
“Allereerst,” zei de lerares, “moet je de eigenaar nooit rechtstreeks hierover benaderen. Je gaat natuurlijk eerst eens naar hem toe om kennis te maken. Je weet wel, ”Bonjour, ça va’ en ‘oui, ça va, et vous?’ Dan maak je een praatje, en vraag je of hij eens een keertje langs komt (wat hij nooit zal doen).”
”OK, dat snap ik, en hoe lang moet ik dat dan doen?”
“Nou,” zei ze, “een jaartje of zo, en ondertussen ga je eens naar de kroeg in het dorp en laat je zo terloops eens vallen dat je je terrein graag zou willen uitbreiden.”
“Uiteindelijk zou je de stap eens kunnen wagen en zou je, onder het genot van een Pastis, kunnen opmerken dat je graag meer terrein zou willen hebben en of hij niet toevallig iemand kent die je een stukje grond zou willen verkopen? Hij zal daar zeker niet op in gaan, maar het zaadje is gelegd en hopelijk doet hij je ooit een keer een aanbod.”
Zo liep ons terrein helaas niet helemaal tot aan de rivier. Dat vonden we natuurlijk erg jammer. Onze gasten konden niet bij het water komen. Op de kadasterkaart zagen we dat er twee stroken grond van twee verschillende buren tussen lagen. Een strook van Mr. Pousthomy, een boer die 20 kilometer verderop woont en een strook van Mr. Rouquet van Le Planet, die beneden ons woonde. We zagen ook dat er op de kaart een pad getekend stond tussen ons terrein en Le Planet, een zogenaamde chemin rural. Wij hadden natuurlijk al eens gekeken, maar van een pad viel hier niets meer te bespeuren, slechts één grote jungle van braamstruiken, omgevallen bomen, buxus en hulst, weggezakte grond en nog meer braamstruiken. Het zou toch wel mooi zijn als we dat pad weer begaanbaar konden krijgen. In feite hadden we recht van doorgang. Aan de andere kant, met bovenstaand verhaal in gedachte, besloten we de boel voorlopig maar eens te laten rusten.
Pousthomy was regelmatig in de buurt om het onder ons gelegen weiland te maaien. We maakten dan een praatje met hem en tijdens wandelingen gingen we altijd even bij M. Rouquet langs. Aardige mensen. Natuurlijk gevraagd of ze eens langs wilden komen. We kregen zowaar een keer een telefoontje van Pousthomy. Hij vroeg of hij een keer met zijn familie bij ons mocht komen eten, want we hadden toch table d’hôtes? “Mijn broers, zussen, mijn moeder en ik zouden het huis graag weer eens willen zien. We zijn dan met zijn elven.” Het bleek dat Mr. Pousthomy in ons huis geboren was! Wij natuurlijk verteld dat ze van harte welkom waren en tegelijkertijd helemaal in paniek. Jeetje, komen ze hier eten en wat moeten we nu in godsnaam voor ze klaar maken? Het lievelingskostje van de Aveyronnaise boer is varkenspoot, gevulde ganzennek, andouillet (met pens gevulde worst) of varkenssnuit. Daar hadden we geen kaas van gegeten en weinig trek in. Marjo heeft toen een uitgebreide “boeren” maaltijd samengesteld, een stevige soep, dan salade, als hoofdgerecht Cassoulet de Castelnaudary, een kaasplank en crême brulée. Nou, ze hebben het zich goed laten smaken. Ze zeiden dat de cassoulet helemaal gemaakt was “comme il faut”, zoals het hoort. Daarna hebben we ze een rondleiding gegeven door het huis en haalden ze herinneringen op uit vervlogen tijden. Een jaar later trokken we de stoute schoenen aan en hebben we, met de kadasterkaart onder de arm, een bezoekje gebracht aan M. Pousthomy. Na een uurtje of zo vertelden we hem dat het zo jammer was dat we niet bij de rivier konden komen, of hij er bezwaar tegen had wanneer we de chemin rural weer open maakten? Hij had helemaal geen bezwaar, integendeel, dan kon hij ook weer eens naar het water wandelen.
Opgetogen reden we weer naar huis. Onderweg zei Marjo: “Nou, dan gaan we van de week een keer naar Mr. Rouquet.” Ik zei: “Van de week? geen denken aan, nu meteen! Voordat de tamtam Rouquet al heeft bereikt.” Wij dus direct naar Mr. Rouquet. Hier hetzelfde ritueel. Ook hij had gelukkig geen bezwaar. De winter daarop zijn Marjo en ik samen begonnen het pad, beetje bij beetje, weer open te hakken. We moesten echt onze weg zoeken door een ondoordringbare muur van braamstruiken en omgevallen bomen. Snoeischaren, kettingzagen, pikhouwelen, alles kwam eraan te pas. Op een gegeven moment kwamen we bij een wel heel gigantische berg bramen. Daar was geen doorkomen aan. Dan er maar omheen, maar dat leek een nog rampzaliger klus. Dan toch maar die hele berg bramen weghalen. Er bleek een enorme omgevallen kastanjeboom onder te zitten, die, door een kromming in de stam, als een brug over het pad lag. Die hebben we laten liggen en alles verder schoon gemaakt. Je kunt er net onderdoor lopen en het geeft een aardig tintje aan ons paadje, bovendien voorkomt het dat motorcrossers ons pad gaan gebruiken. Gasten kunnen nu met een wandeling van een kwartiertje de rivier bereiken om daar te zwemmen en te vissen. Nu ging het pad best wel stijl naar beneden. Dus als mensen weer terug waren, was het geklaag niet van de lucht.
“Tjonge jonge wat een pad! Als we dat geweten hadden!!”
“Jemig wat was dat stijl, hadden jullie ons niet kunnen waarschuwen?”
We hebben toen het pad naar de rivier “het niet voor watjes pad” genoemd. Het geklaag was meteen afgelopen. Nu zeggen gasten trots: “YES. . . we hebben het niet voor watjes pad gelopen!!”
