Door: Kees Wijnen
Ook in Frankrijk kennen ze de één april grap. Poisson d’Avril noemen ze het hier. Kinderen knippen dan van papier een kleurig visje uit, doen er een plakkertje op en geven iemand een vriendelijk klapje op z’n rug met een “Bonjour, ça va?” en vervolgens loop je de hele dag met een visje op je rug. Als je het visje ontdekt roepen ze hilarisch: “Poisson d’Avril!!”
We wonen nu 16 jaar in Frankrijk en veel meer dan dat hebben we niet gemerkt van de Franse 1 april grap. Toen we nog in de Aveyron woonden, dacht ik, we zullen die Fransen eens een poepje laten ruiken van een echte 1 april grap!
Deze test kon, door de enorme afmetingen van het vliegtuig, resulteren in een aantal zeer heftige ‘sonic booms’. Omdat de Aveyron het dunst bevolkte gebied was, had Airbus besloten deze test boven dit gebied uit te voeren. Alle bewoners werd dan ook door Airbus dringend verzocht om op 1 april ramen en vooral luiken te sluiten en kostbaar porselein en glaswerk veilig op te bergen.
Deze brief had ik voorzien van officiële Airbus logos en in dito enveloppe gedaan. Vervolgens op de bus naar alle omwonenden, ook naar het gemeentehuis van ons dorp. En nu maar afwachten…
Nou, op 1 april barstte de hel los!! De buurvrouw op de stoep, helemaal ‘en colère!’ of wij ook zo’n brief hadden ontvangen.
“Zijn ze nou helemaal gek geworden!! Dit doe je toch niet!! En wat nu?? Kunnen we ergens de schade verhalen??”
De hele commune gonsde van de geruchten! Ook onze Nederlandse vrienden belden elkaar:
“Wat nu?? Wat is dit?!”
“Ik sluit de luiken hoor!”
“Het zal toch geen 1 aprilgrap zijn, hè?”
Ik kan jullie vertellen dat de hele commune behoorlijk op z’n kop stond. Later hoorde ik dat het tijdens de gemeenteraadsvergadering bovenaan op de agenda stond! De burgemeester kon er achteraf hartelijk om lachen.
Het jaar daarop had ik een grap voor de Nederlanders in onze streek. Er waren indertijd debatten in de tweede kamer gaande over fraude van immigranten van WW -en AOW-uitkeringen en in het buitenland wonende Nederlanders. Ik had toen bedacht dat Geert Wilders een wetsvoorstel had ingediend dat Nederlanders woonachtig in het buitenland geen aanspraak meer konden maken op mantelzorg uitkeringen en dergelijke, indien ze zouden terug keren naar Nederland.
“Die lui hebben hun leven lang vakantie gevierd in Frankrijk, geen cent betaald aan onze welvaartstaat en komen dan doodleuk op hun oude dag terug naar Nederland om nog even te profiteren van de gratis gezondheidszorg hier!” zo zou Wilders met zijn bekende retoriek georeerd hebben in de kamer.
De staatssecretaris van het ministerie van Financiën vond dat hij een punt had en wilde dan eerst eens inventariseren of Nederlanders woonachtig in het buitenland wel of niet terug zouden keren om hun oude dag in Nederland te slijten. Hij zou daartoe op de website van het min. Van financiën een enquête opzetten.
De website van het ministerie van Financiën is minfin.nl Ik heb toen even een domeinnaam minfin.com geregistreerd en de homepage van hun website exact gekopieerd met een extra link INVENTARISATIE REMIGRATIE. Op de volgende pagina zie je nog een afschrift van deze brief. In deze enquête werden echt maar dan ook ECHT de meest bizarre vragen gesteld:
• Wat is uw leeftijd?
• Heeft u remigratieplannen?
• Bent u nog in leven?
• Heeft u aandoeningen? Enz.
Op 1 april ging er dus een brief met logo Min. Financiën naar al onze vrienden met het hele verhaal en het verzoek de website te bezoeken en het vragenformulier in te vullen. De brief eindigde met een telefoonnummer van de helpdesk voor het geval er vragen waren. Dit telefoonnummer was in werkelijkheid het nummer van een escortservice in Den Haag!!
De ingevulde enquêteformulieren kwamen natuurlijk per email bij mij binnen, dus ik kon precies zien wie er ingetuind waren! Nou, iedereen dus!! Vervolgens waren de verontwaardigde reacties heen en weer niet van de lucht!!
“Wat denken ze wel!!”
“Zijn ze nou helemaal gek geworden daar in Den Haag!!”
“En zetten ze nog een foutief telefoonnummer in die brief, kreeg ik een of andere escortservice aan de lijn!!”
“Wat een aanfluiting!!”
“Toen hebben we het nummer van het ministerie van Financiën zelf maar opgezocht. We werden daar van het kastje naar de muur gestuurd. Niemand wist iets!!”
Later veel gebel over en weer:
“Nou Kees, ik had het meteen door hoor, ik wist ’t direct: dit is een 1 april grap.”
Ik zei dan: “Ja lachen Joh, maar ik heb trouwens wel een enquêteformulier van je ontvangen!”
“Huh, oh ja… natuurlijk. Shit! Maar dat nummer heb ik niet gebeld hoor!!”
Een paar dagen later heb ik die nepwebsite weer onmiddellijk offline gehaald voordat ik een proces aan mijn broek zou hebben. Op de volgende pagina zie je een afdruk van de bewuste brief.
Weer later, we woonden inmiddels in Villeneuve sur Lot, had ik een 1 april grap voorbereid voor onze omwonenden. De buren zouden een brief krijgen zogenaamd van de gemeente, compleet met gemeentelogo en handtekening van de burgemeester. In deze brief werd uiteengezet dat er pal achter hen een nieuwe en ecologische zuiveringsinstallatie gebouwd zou worden, inclusief 2 windmolens om het geheel duurzaam en energie neutraal te maken! Ik had een fraai verhaal samengesteld en ergens een echt ontwerp van een zuiveringsinstallatie op internet opgezocht. Om het verhaal compleet te maken, had ik er een kadasterkaartje bijgedaan, met de exacte locatie van de installatie.
Zijn reactie is dan meestal: “Kees, ik begrijp wat je bedoelt; ik herschrijf het wel!”
Ik krijg dan altijd een werkelijk fantastisch stukje proza terug.
Ik had tegen hem gezegd: “Laat je fantasie de vrije loop en maak er maar een mooi ambtelijk stukje van.”
Op 31 maart heb ik de brief in het donker stiekem in de brievenbussen gedeponeerd. Nu maar afwachten. De volgende dag, geen reactie! Rond een uur of drie nog niks!
“Er zal toch niet iets mis zijn gegaan?” vreesde ik.
Ik had ter controle in onze brievenbus ook een brief gestopt, je weet maar nooit. Dus toch eens in mijn brievenbus gekeken. Er lag een pakketje in, maar de bewuste brief was weg! Shit! De postbode was geweest en had de brief meegenomen!! Daar had ik helemaal niet aan gedacht! Als je hier in Frankrijk post wil versturen, dan kun je die gewoon in je brievenbus leggen, dan neemt de postbode hem mee. Daar ging mijn plannetje!!! Mijn enige hoop was dat de anderen geen post hadden en de postbode daar niet geweest was.
Om een uur of vier ging de telefoon:
“Bonjour Kees, c’est Eveline, ça va?”
“Oui, ça va, ça va, et toi?”
“Oui, ça va.”
Het gebruikelijke Franse begroetingsritueel.
“Dites, moi Kees, as-tu reçu une lettre de la Mairie ?“
“Je ne sais pas, je n’ai pas encore regardé dans ma boite aux lettres.“
Ik deed maar net of ik nog van niks wist.
Toen barstte ze los: “Ze gaan hier ‘une station d’épuration’ bouwen, pal achter ons!!” riep ze in paniek.
“Ik kijk even in de brievenbus” zei ik “Ja, ik heb ook een brief!”
“Ja, zie je nou, wat doen we nu!!??”
Gelukkig, iedereen had toch de brief ontvangen. Zij hadden blijkbaar geen andere post gehad. Ondertussen werd er driftig heen en weer gebeld. Uiteindelijk had ik met iedereen afgesproken bij ons een eerste ‘assemblée’ te beleggen om een actieplan te bespreken. Dus rond een uur of zes zaten de buren rond de picknicktafel bij ons in de tuin, ieder met hun brief.
“Wat een schoften!!”
“Les cons!!”
“Hoe kunnen ze dat doen!”
“Daar gaat ons landelijke leventje!”
“Ze hebben het over geluidsarme pompen en geurfilters. Ja, ja, kun je nagaan wat dat voor overlast gaat geven en dan die windmolens!! Ze zouden ‘maar’ zestig meter hoog worden!”
“We stappen naar het tribunaal!”
“Ja, desnoods naar het Europese Hof!”
Ik begon een beetje te vrezen dat de grap zou ontsporen en verkeerd zou vallen, want de gemoederen liepen hoog op. Marjo had koekjes gebakken in de vorm van een visje. Dus op een gegeven moment had ik, om ze uit hun lijden te verlossen, maar besloten er een eind aan te maken en wenkte Marjo dat ze de koekjes maar moest serveren. Iedereen keek ernaar en ze schreeuwden uit:
“Oh, mon dieu!! C’est un poisson d’Avril!!!”
Iedereen barstte in lachen uit. Ze waren in hun leven nog nooit zo beetgenomen! Godzijdank werd de grap bijzonder goed opgevat. Ze vonden het hilarisch!
Vervolgens gaf ik iedereen een troostend schouderklopje en plakte tegelijkertijd een papieren visje op hun rug, de oorspronkelijke Franse 1 april grap.
De buurvrouw riep enthousiast: “Oh, ik ga Henri in het ootje nemen!”
|Onze buurman was er helaas niet bij. Hij was op dat moment onderweg naar huis.
“Ik laat hem die brief lezen en geef hem de schrik van z’n leven!” riep ze vol leedvermaak.
“Hier,” zei Marjo, “neem dan een paar visjes mee.”
“Ja leuk, mag dat?” en ze pakte een paar visjes van de schaal.
We hebben nog een uur zitten napraten met een lekker apérootje, waarna men opgelucht weer naar huis toog, ieder met een papieren visje op hun rug!
De volgende dag hoorde ik dat mijn buurman met de brief naar zijn vriend was gestapt die iets verder achter hem woonde en hem ook had beetgenomen!