Door: Kees Wijnen
Als je Part I nog niet gelezen hebt. Lees dat dan eerst even.
Zoals gezegd had ik een 1 april grap voorbereid voor onze omwonenden.
De buren zouden een brief krijgen zogenaamd van de gemeente, compleet met gemeentelogo en handtekening van de burgemeester. In deze brief werd uiteengezet dat er pal achter hen een nieuwe en ecologische zuiveringsinstallatie gebouwd zou worden, inclusief 2 windmolens om het geheel energie neutraal te maken! Ik had een verhaal samengesteld en ergens een fraai ontwerp van een zuiveringsinstallatie op internet opgezocht. Om het verhaal compleet te maken, had ik er een kadasterkaartje bijgedaan, met de exacte locatie van de installatie.
Ik schreef het verhaal in het Nederlands en liet dat door Google Translate vertalen. (Ik moet zeggen dat Google dat steeds knapper doet). Maar het barstte natuurlijk van de stijlfouten, dus dat heb ik zelf weer gecorrigeerd en verfijnd. Vervolgens heb ik het naar een goede Franse vriend opgestuurd. Zijn reactie is dan meestal: “Kees, ik snap wat je bedoelt; ik herschrijf het wel!”
Ik krijg dan altijd een werkelijk fantastisch stukje proza terug. Ik had tegen hem gezegd: “Laat je fantasie de vrije loop en maak er maar een mooi ambtelijk stukje van.”
Op 31 maart had ik de brief in het donker stiekum in de brievenbussen gedeponeerd. Nu maar afwachten.
De volgende dag geen reactie! Rond een uur of drie nog niks! “Er zal toch niet iets mis zijn gegaan?” vreesde ik.
Ik had in onze brievenbus ook een exemplaar gestopt, je weet maar nooit. Dus toch eens in mijn brievenbus gekeken. Er lag een pakketje in, maar de bewuste brief was weg! Shit! De postbode was geweest en had de brief meegenomen!! Daar had ik helemaal niet aan gedacht! Als je hier in Frankrijk post wil versturen, dan kun je die gewoon in je brievenbus leggen, dan neemt de postbode hem mee. Daar ging mijn plannetje!!! Mijn enige hoop was dat de anderen geen post hadden en de postbode daar niet geweest was.
Maar, om een uur of vier ging de telefoon.
“Bonjour Kees, c’est Eveline, ça va?”
“Oui, ça va, ça va, et toi?”
“Oui, ça va”
Het gebruikelijke Franse begroetingsritueel.
“Dites, moi Kees, as-tu reçu une lettre de la Mairie ? “
“Je ne sais pas, je n’ai pas encore regardé dans ma boite aux lettres.“
Ik deed maar net of ik nog van niks wist.
Toen barstte ze los: “Ze gaan hier ‘une station d’épuration’ bouwen, pal achter ons!!” riep ze in paniek.
“Ik kijk even in de brievenbus” zei ik “Ja, ik heb ook een brief!”
“Ja, zie je nou, wat doen we nu!!??”
En fin, iedereen had gelukkig toch de brief ontvangen. Zij hadden gelukkig geen andere post ontvangen. Ondertussen werd er driftig heen en weer gebeld.
Uiteindelijk had ik met iedereen afgesproken bij ons een eerste assemblée te beleggen om een aktieplan te bespreken.
Dus rond een uur of zes zaten de buren rond de picknicktafel bij ons in de tuin, ieder met hun brief.
“Wat een schoften!!”
“Les cons!!”
“Hoe kunnen ze dat doen!”
“Daar gaat ons landelijke leventje”
“Ze hebben het over geluidsarme pompen en geurfilters. Ja, ja, kun je nagaan wat dat voor overlast gaat geven en dan die windmolens!! Ze zouden ‘maar’ zestig meter hoog worden!”
“We stappen naar het tribunaal!”
“Ja, desnoods naar het Europese Hof!”
Ik begon een beetje te vrezen dat de grap zou ontsporen en verkeerd zou vallen.
Marjo had koekjes gebakken in de vorm van een visje. Dus op een gegeven moment had ik, om ze uit hun lijden te verlossen, maar besloten er een eind aan te maken.
Marjo serveerde de koekjes. Iedereen keek ernaar en ze schreeuwden uit:
“Oh, mon dieu!! C’est un poisson d’Avril!!!”
Iedereen barstte in lachen uit. Ze waren nog nooit in hun leven zo beetgenomen! Godzijdank werd de grap bijzonder goed opgevat. Ze vonden het hilarisch! Vervolgens gaf ik iedereen een troostend schouderklopje en plakte tegelijkertijd een papieren visje op hun rug, de oorspronkelijke Franse 1 april grap.
De buurvrouw riep: “Oh, ik ga Henri in het ootje nemen!”
Onze buurman was er helaas niet bij. Hij was onderweg naar huis.
“Ik laat hem die brief lezen en geef hem de schrik van z’n leven” riep ze vol leedvermaak.
“Hier” zei Marjo “Neem dan een paar visjes mee.”
“Ja leuk, mag dat?” en ze pakte een paar visjes van de schaal.
We hebben nog een uur zitten napraten met een lekker apérootje waarna iedereen opgelucht weer naar huis ging.
De volgende dag hoorde ik dat mijn buurman met de brief naar zijn vriend was gestapt die iets verder achter hem woonde en hem ook had beetgenomen!
Klik hier voor een kopie van de bewuste brief.
Meer artikelen lezen van deze auteur? Klik HIER.
