Door: Frans Brugman
Hoe ik het voor elkaar krijg weet ik niet, maar als ik naar Frankrijk rijdt (en terug) is het bij aankomst altijd een grote puinhoop in mijn auto.
Ik begin altijd heel netjes. Om met een opgeruimd gevoel te vertrekken wil ik vóór die tijd de auto zelfs wel eens stofzuigen. De banden zijn op spanning, het oliepeil is gecontroleerd, de tassen worden keurig netjes achter in de auto gezet, en de reis kan beginnen.
Na een paar kilometer begint de twijfel toe te slaan. Heb ik mijn paspoort eigenlijk wel bij me? Waar heb ik mijn portefeuille gelaten? Ik zal de huissleutel toch niet vergeten zijn. Stel je toch voor, dat je na 700 km. gereden te hebben het huis niet in kan. Eigenlijk heb ik wel trek in een broodje.
Met één hand trek ik dan tassen naar voren en begin daarin te rommelen tot ik gevonden heb wat ik zoek. Even heb ik dan rust tot me weer iets te binnen schiet dat ik vergeten zou kunnen zijn.
Op die manier is de chaos binnen de kortste keren compleet.
Als ik dan onderweg ook nog wat boodschappen ga doen bij de Super Marché en die bovenop de ontstane chaos deponeer, omdat ik er nu toch bijna ben, kun je je voorstellen hoe ik de laatste kilometers afleg.
Toen ik dan ook op een uitzonderlijk hete dag op deze manier door Bains les Bains -het laatste dorp voor mijn bestemming- reed en er drie jongens van een jaar of vijftien op de stoep zaten, waarvan er één te kennen gaf dat hij wilde liften, had ik in eerste instantie weinig zin om hem mee te nemen.
Aan de andere kant vond ik het ook wel zielig om hem te laten staan. In Bains les Bains is een school en voor het vervoer zijn de kinderen afhankelijk van de schoolbus. Waarschijnlijk had hij die gemist, of had hij met zijn vrienden eerst nog iets anders gedaan. Openbaar vervoer is er verder niet en om zo’n jongen in die bloedhitte nou vijf kilometer te laten lopen… De stoel naast me kon ik best nog wel even vrij maken.
Nadat ik gestopt was, bleek dat ze alle drie graag mee wilden. Toen ik zei dat dát echt niet ging en op de achterbank wees die helemaal volgepakt lag, zeiden ze dat dit geen enkel bezwaar was. Ik moest me vooral geen zorgen maken; ze zouden me wel even helpen met opruimen.
Na een hoop duwen, trekken en persen had ik drie jongens met hun rugtassen met schoolboeken in mijn auto. Dit had ik nooit voor mogelijk gehouden en volgens mij zat ik heel dicht bij een record in het Guiness Book of Records.
Vóór ik kon vragen waar ze eigenlijk precies naar toe moesten, begonnen ze een geanimeerd gesprek. Ze wilden weten waar ik vandaan kwam en hoe ik zo in Frankrijk terecht was gekomen.
Na nog geen twee honderd meter gereden te hebben vroeg één van de jongens of ik even wilde stoppen.
Toen ik dat deed, klommen ze allemaal uit de auto. Zeiden dat ze op de plaats van bestemming waren aangekomen. Bedankten me hartelijk voor de lift; hieven een gezamenlijk “Vive la Hollande” aan en zwaaiden me vrolijk na.
Het is natuurlijk nooit leuk om in de maling genomen te worden. ’s Nachts bedacht ik, dat ik ze mee had moeten nemen naar mijn woonplaats en ze het hele eind terug had moeten laten lopen.
Maar aan de andere kant waren het wel grappige en originele jongens, bovendien hebben ze me weer een verhaal bezorgd. Wat wil je eigenlijk nog meer………..