Het GSM bankje

Door: Kees Wijnen

Toen ik nog in Nederland carrière maakte en inmiddels opgeklommen was van computer engineer tot hoofd technische dienst kreeg ik van de zaak als een van de eersten een mobiele telefoon! Nou ja, mobiel, een loodzware accubak met een enorme antenne en een lompe handset. Heel de buurt kwam naar buiten om dit wonder van techniek te aanschouwen. Weer veel later werden dit veel handzamere Nokia’s en weer later het summum van technologie, de blackberry.

Toen we in 2003 naar Frankrijk emigreerden moest ik al deze speledingetjes, zoals mijn Audi van de zaak, laptop van de zaak, blackberry en Palm III notepad inleveren. Eenmaal in Frankrijk was dat weer een paar stappen terug in de tijd! We hadden daar geen bereik en we moesten het weer doen met de vaste telefoon met kronkelsnoer. Hoe moesten we dit aan onze toekomstige gasten gaan verkopen? Geen bereik, geen wifi, helemaal niks! We besloten het commercieel aan te pakken en zetten allerlei fraaie kreten op onze website.
“Hier vindt u absolute rust en kunt u ontstressen!!”
“Heerlijk, even geen wifi, geen internet, geen bereik, ontsnappen aan de prestatiemaatschappij en het jachtige bestaan!!”
“Uw baas kan u hier niet bereiken, hoe gaaf is dat!!”
En dat werkte! Het zette bij een aantal mensen een knop om en zo accepteerden ze gemakkelijker dit ongemak.
Maar, wanneer gasten eenmaal arriveerden en bij het uitstappen op hun mobieltje keken, zag ik ze soms bleek wegtrekken, waarbij ze in paniek uitriepen: “GEEN BEREIK??!!! Oh hemel, wat nu!! Jullie hebben dan toch zeker wel wifi hoop ik hè??!!”
Meewarig schudde ik dan maar weer mijn hoofd.
“Helaas, het enige wat we hier hebben is een armzalig 64 Kb modemlijntje. Ja joh, je zit nu in Frankrijk hè!”
We moesten soms alles in het werk stellen onze nieuwe gasten te kalmeren.
“Joh, het is vakantie! Heerlijk toch?! Geniet ervan, even niks aan je hoofd!!”
“Ja maar, ik moet van mijn baas bereikbaar zijn, dit kan niet!” Waarop zijn vriendin zei:
“en mijn moeder is slecht, die moet me kunnen bellen!!”
“Geef je baas en familie gewoon ons telefoonnummer en emailadres door. Niks aan de hand toch? Kom, ga zitten dan schenk ik iets lekkers voor jullie in.”
Na een glas wijn zag je de stress bij ze weg smelten en de volgende dag zei hij:
“Je hebt gelijk Kees. We hebben vakantie, laat ze maar in hun sop gaar koken daar in Nederland!!”

Na een paar jaar verrees er ver aan de overkant van de heuvel een zendmast. We zouden 3G krijgen. Dat gaf ons een tweeledig gevoel. We waren inmiddels wel gewend aan ons communicatieloze bestaan en vonden het prima zo. Aan de andere kant konden we onze gasten iets meer comfort aanbieden. We kochten dus ook maar meteen een mobieltje, een Nokia, zo eentje die je openklapte, klein en handzaam. Nadat ik hem aangezet had, keek ik vol verwachting naar het schermpje. Geen bereik!!! Wat is dat nou??!! Ik liep naar buiten. Geen bereik, ook niet nadat ik hem hoog in de lucht hield. Wel nondeju, wat is dit nou? Maar eens rond het huis gelopen en tot mijn grote teleurstelling had ik nergens bereik. Tot mijn verbazing bliepte het ding plotseling toen ik me iets verder in het bos bevond. Ik keek op het schermpje en zag één streepje en het bericht: “Bienvenue chez ORANGE, s.v.p. activer votre abonnement.”
“Joepie!” riep ik al teruglopend naar huis. Ik logde in op mijn “espace client” op de website van Orange om mijn mobiel te activeren.
“Wij hebben u per SMS een activatiecode gestuurd, voer hier de code in.”
“Ah, een SMS” ik keek op mijn mobiel maar zag niks, geen bereik. Oh ja, natuurlijk, even terug naar het bos. In het bos bliepte mijn telefoon. Mooi, een SMSje met een code! Wow, ik liep weer terug naar huis, naar boven naar mijn computer en voerde vol verwachting de code in:
“Tijd verstreken, klik hier om opnieuw te proberen!”
“Wel verdomme” riep ik geïrriteerd. Weer terug naar het bos, toestel omhoog, even wachten. Ah, SMS met een nieuwe code. Ik spurtte als een gek weer terug naar huis, brak bijna mijn nek op de trap en voerde de nieuwe code in.
“Tijd verstreken, klik hier om opnieuw te proberen!”
De stoom kwam inmiddels uit mijn oren. Ik zette mezelf eerst in de startblokken en drukte op ENTER waarna Ik met zes treden tegelijk naar beneden vloog, het bos in rende, mijn telefoon al omhooghoudend, even wachten tot hij contact had en bij de biep spurtte ik weer, onderweg de code al uitlezend, terug naar huis, naar boven en tikte weer hijgend de code in:
“Tijd verstreken, klik hier om opnieuw te proberen!”
Uitgeput plofte ik in mijn stoel om een andere strategie te bedenken.
“Weet je wat? Ik leg mijn mobieltje al in het bos, dan heeft hij al contact. Dat scheelt zeker 20 seconden!”
Weer terug uit het bos, na mijn mobieltje op een boomstronk gelegd te hebben, ging ik weer opnieuw bij m’n PC in de startblokken, drukte op ENTER en vloog de trap weer af, griste in het bos mijn mobiel van de grond en rende weer terug de code al uitlezend. Boven de code in de computer geramd:
“Votre ligne est activée!!“ las ik met een vreugdekreet en plofte helemaal uitgeput in mijn stoel.
Na deze gedenkwaardige handeling maakten wij in Frankrijk onze rentrée in het draadloze tijdperk.
Maar ja, je snapt het al, ik zag algauw onze gasten geïrriteerd met hun arm omhoog rond ons huis lopen als hongerige wolven op zoek naar een sprankje straling.
“Ik begrijp dat je wil bellen?” vroeg ik dan.
“Ja klopt, jullie hadden toch bereik hier??”
“Als je nou daar het pad afloopt het bos in, heb je bereik.” Zei ik maar weer.
Na een minuut of vijf kwamen ze vaak weer terug.
“Helaas Kees, helemaal niks!”
“Ben je wel ver genoeg doorgelopen? Tot voorbij die boom daar.”
“Nee, tot zover ben ik niet gegaan.” en draaide alweer om, terug het bos in.
“Weet je wat” dacht ik “ik sla gewoon een bordje in de grond en zet er een bankje bij. Kunnen de mensen op hun gemak bellen.”
Zogezegd, zo gedaan. De volgende dag stond er een bank in het bos met een bordje ernaast “GSM BANKJE”. Wanneer ik dus iemand weer rond zag lopen met zijn mobieltje zei ik:
“Als je wil bellen, moet je daar het bos in. Bij het GSM bankje kun je bellen!”
“GSM bankje??” Ongelovig keken ze me dan aan en liepen het bos in. Het grote voordeel van dit alles was wel dat bellende mensen de andere gasten niet lastigvielen met hun gekwetter en achter in het bos alle privacy hadden.

Ruim een jaar later hadden we ineens overal bereik. Er was blijkbaar ergens een nieuwe mast bijgeplaatst. Vanaf dat moment was het afgelopen met de rust op ons terrein en werd een geanimeerd gesprek regelmatig verstoord door een binnenkomend telefoongesprek van een van de gasten die met luide stem verdere conversatie onmogelijk maakte. Met name aan tafel was het superirritant, wanneer er een mobieltje ging, iemand opstond en een paar meter verder een dik half uur luid converserend stond te bellen en zijn eten koud liet worden! Het gesprek ging meestal nergens over. Je vraagt je dan af dat mensen niet gewoon kunnen zeggen: “Joh, ik bel je straks even terug, ik zit aan tafel.”

Een tijd later waren er geruchten dat we ADSL zouden krijgen! Onze internetsnelheid zou dan omhoogvliegen van 64Kb naar 4Mb!!! Wow, vier miljoen bits en dan nog per seconde!! Waanzinnig, duizelingwekkend!! Zouden we dan eindelijk eens een youtube filmpje kunnen bekijken? We zouden dan wellicht wifi kunnen installeren voor de gasten.
En inderdaad kregen wij op een gegeven moment bericht van Orange dat we een nieuwe modem konden bestellen met Wifi! Nadat ik alles geïnstalleerd had en werkend had gekregen, startte ik nieuwsgierig SPEEDTEST op. 1Mbit, hhhmm, weliswaar niet de beloofde 4 Mbit, maar vooruit, beter dan niks en we hebben wifi! Je kon warempel ook nog een youtube filmpje afdraaien, weliswaar met haperingen.
Algauw ervoeren we ook de nadelen van ons wifi systeem en troffen op ons terras, tijdens de altijd zo gezellige borreluurtjes, alle gasten met hun neus in hun laptop of op hun mobieltje en zei niemand boeh of bah! Ik dacht wel “bah!” Dit is niet leuk en begon me er steeds meer aan te ergeren. Soms sloop ik stilletjes naar binnen en zette het wifikastje af.
“Hé, wat is dit nu! Geen internet!! Hoe kan dat??”
“Ja, joh, da’s Frankrijk hè! Die vliegt er hier regelmatig uit!! Meestal komt ie met een dag of zo wel weer terug!!” zei ik dan met enig leedvermaak.
Een uurtje later, wanneer we het diner gingen voorbereiden, zette ik hem weer aan.

Zo hadden wij op alle kamers een rookmelder aan het plafond hangen. Zo eentje die om de vijf minuten een rood ledje liet blinken.
Met alle gasten aan tafel vroeg me iemand:
“Wat is dat voor kastje aan het plafond Kees? Is dat de wifi router?”
“Nee” zei ik dan en besloot even iedereen eens flink in de maling te nemen.
“Ik durf het eigenlijk niet te zeggen . . . het is in feite een webcam . . . “zei ik dan aarzelend.
“Webcam?? Wat maak je me nou??
“Ja uhhh, we hebben op iedere kamer een webcam. Kijk, chambres d’hotes is een leuke business, maar je begrijpt, bij lange na niet genoeg om je hoofd boven water te houden. We hebben dus ook een nevenactiviteit ontwikkeld. Een webcam site!!”
“Een webcam site?? Dat moet je me eens uitleggen!”
“Nou kijk, libaudie.com is dus onze chambres d’hotes website, daarnaast hebben we ook libido.com en dat is onze webcam site. Klanten loggen in, kunnen een kamer kiezen en kijken dan voor € 2,50 per minuut mee met wat er in die kamer allemaal gebeurt. Als het Ledje van de camera blinkt, is er iemand ingelogd!”
Iedereen had het natuurlijk meteen door en barstte in lachen uit!!
“En Jan, ik heb nog even in de statistieken gekeken, jullie kamer scoorde vannacht uitzonderlijk goed!!”

Volgende artikel