mei 2024. kikkerdril
Van de week kreeg ik een appje van een kennis. “Jullie hebben toch een vijver? Hebben jullie wellicht wat kikkerdril voor in mijn vijver?”
2 weken later kwam ze bij ons een jampot met kikkerdril ophalen. We raakten aan de praat en zij vertelde dat ze in Villeréal woonde en daar een huis had laten bouwen.
Dat triggerde direct onze aandacht. Wijzelf wonen nu 7 jaar in een groot huis met 2 gites erbij. Het huis heeft meerdere niveaus en dus overal een paar trapjes. Ik ben nu 74 en enkele recentelijke gezondheidsproblemen van mij deden ons al beseffen dat er een dag zou komen dat we dit huis zouden moeten verlaten. Terug naar Nederland was geen optie, huizenprijzen zijn daar niet meer op te brengen. Wel spookten al een tijdje plannen door ons hoofd een huis op maat te laten bouwen, een huis dat helemaal is afgestemd op onze leeftijd en op onze wensen en te zijner tijd toch ook weer goed te verkopen is. We waren er inmiddels al wel achter dat het laten bouwen van een eigen huis flink duurder geworden is. Een bestaand huis kopen is momenteel goedkoper. Maar ja, vind dan maar eens een woning die helemaal voldoet aan je wensen, zeker als het gaat om het vinden van een huis dat geheel gelijkvloers is, supergoed geïsoleerd, met energiezuinige klimaatbeheersing, enz, enz. Wij hebben er ook voor gekozen alles uit te besteden, in plaats van zelf te gaan bricoleren of andere toeleveranciers te zoeken die het een paar kwartjes goedkoper doen.
De enthousiaste verhalen van onze ‘kikkerdrilkennis’ deed ons besluiten ons eens te verdiepen in het laten bouwen van een modern huis. Zij raadde ons https://sic-habitat.com/ aan.
Zij garanderen om in 11 maanden een huis te bouwen, kant en klaar, op maat gemaakt en met een boeteclausule wanneer ze te laat opleveren. Wij zijn er gaan praten en kregen een goede indruk. Zij helpen je ook met vergunningen en het vinden van een stuk grond. Zij snappen natuurlijk ook dat er zonder grond en vergunning niet gebouwd gaat worden en er geen zakengedaan worden.
Eerst zijn we met Nicolas, onze contactpersoon van Sic-Habitat een paar van hun kavels gaan bekijken. Eentje viel al direct af. Er stond een knots van een gsm-zendmast pal naast het terrein. Een ander terrein lag op een lotissement, waar nog een stuk of 6 huizen gebouwd moesten gaan worden. Je moet dan maar afwachten wie er naast je komt wonen en je zit gegarandeerd de komende 5 jaar in een bouwput.
We zijn ook zelf op allerlei makelaarssites op zoek gegaan naar bouwkavels, dat viel best tegen. We waren op zoek naar een stuk grond van tussen de 1.000 en 2.000 m2 met een fenomenaal uitzicht en vlak, in verband met het gelijkvloerse huis dat we willen neerzetten. Vlak en een mooi uitzicht bleek een contradictio in terminis. Een kavel met een mooi uitzicht heeft in de regel een stevige ‘pente’!
In alle advertenties is het terrein altijd ‘plat’. Als je gaat kijken blijkt dat toch anders te liggen en helt het terrein stevig naar beneden.
Het aantal advertenties op makelaarssites was beperkt en met stevige prijzen van rond de 60.000€.
Onze kikkerdrilkennis appte ons een advertentie van Le Bon Coin. Daar bleek het dus bol te staan van ‘des terrains constructibles’ en de prijzen waren ook stukken aantrekkelijker, tussen de 20 en 30.000€ We vonden op een gegeven moment een aanlokkelijk kavel in het gehuchtje Marsalès, nog geen kilometer van Monpazier.
Wij meteen met Google Maps aan de slag om te kijken of we het terrein konden vinden. Dat is dus niet te doen. Een huis vinden lukt je in de regel wel, maar een stuk grond… We hebben uiteindelijk de makelaar maar gebeld en een afspraak gemaakt. Het terrein was meteen een schot in de roos. Mooi vlak, een fraai en wijds uitzicht over weilanden en bossen. Er zat wel een buurman, waar we een heleboel speeltoestellen, zwembad en trampolines in de tuin zagen! Terug in Monpazier stonden we nog even in de etalage van een makelaar te kijken. De makelaar stond buiten met Engelsen te discussiëren. Even later sprak ze ons in het Nederlands aan. We vertelden haar onze plannen en dat we natuurlijk kopers zochten voor ons huis.
“We zoeken liefst Nederlanders voor ons huis,” zei ik vastbesloten, “met de huidige onroerend goed prijzen in Nederland, schrikken die niet zo van de prijzen hier in Frankrijk.” Ze knikte bevestigend.
Even later werd ik op mijn schouder getikt door een vriendelijk meneer.
“Sorry hoor, maar we stonden zojuist even mee te luisteren, want wat jullie net vertelden, is precies wat wij zoeken!”
Even later zaten we gevieren midden op het dorpsplein van Monpazier op een terras met een cappuccino. De volgende dag zijn ze ons huis www.labakenia.com/tekoop
komen bezichtigen. Ze waren zeer enthousiast. Maar afwachten of het iets wordt.
We deden verder onderzoek naar het terrein in Marsalès. We waren er inmiddels achter dat de buurman een ‘Nounou’ zou hebben, een kinderopvang dus en oeps, iets verder zat er een ‘élevage de Dobermanns’ een hondenfokker. Dit terrein ging het dus niet worden! We gingen er toch nog een keer naartoe, trokken de stoute schoenen aan en belden aan bij een huis verderop.
“Nounou? Wel nee,” zei de buurvrouw verbaasd, “daar woont de burgemeester en die is met pensioen.”
“En al die speeltoestellen dan?” vroegen wij.
“Dat is voor z’n kleinkinderen die heel af en toe komen.”
“En dan is er nog een Dobermann fokker daar verderop,” vroeg ik al enigszins opgelucht.
“Die hoor je nooit, daar hebben we helemaal geen last van,” zei ze overtuigd.
Toen we verder liepen langs de hondenfokker zagen we inderdaad 2 Dobermanns. Ze stonden ons met gespitste oren aan te kijken, maar blaften niet.
Opgetogen liepen we terug naar ‘ons’ terrein en stonden er nog een tijdje weg te dromen.
Een paar dagen later keerden we terug met Nicolas van het bouwbedrijf. We hadden ook een afspraak gemaakt met de burgemeester, onze wellicht toekomstige buurman, altijd handig om zo iemand naast je te hebben wonen.
Hij kwam even later al aangesloft in een korte flodderige fleecebroek en blote voeten in sandalen. Een aardige man die ons alles vertelde over het bestemmingsplan en ons van alle informatie voorzag. Nicolas hoorde hem uit over de étude du sol, le plan de bornage, certificat d’urbanisme, l’état des risques et pollutions en nog veel meer diagnostiques en permis ellende. Hij vroeg met name hoe het met de ‘viabilisation’ gesteld was. Een bouwkavel moet liefst een ‘terrain constructible viabilisé’ zijn. Dit betekent dat er water, elektriciteit en telecom aansluitingen aanwezig zijn. De burgemeester bevestigde dat dat het geval was en de desbetreffende leidingen aan de overkant langs het weggetje liepen. Nicolas fluisterde ons toe dat we wel met extra kosten rekening moesten houden, omdat er geen aansluitkasten waren, leidingen het pad over moesten en verder doorgetrokken moesten worden naar het te bouwen huis. Verder was er geen ‘étude du sol’, deze moest nog gedaan worden.
“Die moet ik hebben,” zei hij overtuigend, “om te berekenen wat voor fundering er gemaakt moet worden.”
De vraagprijs lag rond de 10€ de m2 Eenmaal thuis hebben we een bod gedaan. Een uur later accepteerden we hun tegenbod.
Geleerd in deze episode:
• Vind een betrouwbaar bouwbedrijf;
• Bouwkavels vind je op Le Bon Coin;
• Prijzen liggen rond de 10€ per m2;
• Een terrein moet ‘viabilisé’ zijn (water, elektra);
• Let op dat er een CU (Certificat d’Urbanisme) voorhanden is;
• De juiste studies, diagnostiques en vergunningen moeten beschikbaar zijn;
• Contacteer zo snel mogelijk de burgemeester of iemand van het urbanisme voor meer informatie over het bestemmingsplan;
• Win informatie in bij omwonenden.
Wordt vervolgd…
Juni 2024. Mr. Grosso Modo en Mme Voila
Oké, een stuk bouwgrond van 2.500 m2 was gevonden. Tijd om eens wat meer aandacht te besteden aan het huis dat we er uiteindelijk op wilden gaan zetten. Nicolas, onze contactpersoon bij Maisons SIC had ons al gefeliciteerd met het vinden van een stuk bouwgrond. Hij vertelde dat hij, indien wij dat wensten, aanwezig wilde zijn bij de ondertekening van de compromis de vente. Dat vonden wij een zeer gewaardeerde geste en een hele geruststellende gedachte. Hij zei dat het belangrijk was dat er een paar pittige ontbindende voorwaarden opgenomen werden. Stel dat de permis de construire van het te bouwen huis wordt afgekeurd of het grondonderzoek onverwachte zaken aan het licht brengt!
Verder hebben we met Nicolas die, heel grappig, om de tien zinnen de term ‘grosso modo’ erdoor gooit, wat zoiets betekent als ‘om en nabij’, al onze wensen doorgenomen en genoteerd. We noemden hem onder mekaar al Monsieur Grosso modo… Hij zou in ieder geval met een paar dagen een ontwerp en offerte klaar hebben. Voor de verkoop van ons huidige optrekje raadde hij ons Iria aan van CapiFrance. Hij zou wel vragen of ze ons wilde bellen.
Diezelfde dag hadden we haar al aan de telefoon en zaten de volgende dag met elkaar om de tafel. Een energieke en doortastende jongedame, die uiteraard razend enthousiast was over ons huis. Na rijp beraad hebben we besloten maar eens geen Hollandse makelaar in te schakelen maar het voorlopig Frans te houden. We sloten met haar een exclusieve deal van 3 maanden voor de verkoop van ons huis. Een ‘contrat exclusivité partenariat’ noemde ze het. Wat inhoudt dat alleen zij EN wij ons huis kunnen verkopen. Zij zou alles regelen. Een bedrijf die de diagnostique zou doen, de notaris, een fotograaf.
“Een fotograaf?” riep ik verbaasd, “op onze website vind je prachtige foto’s die je kunt gebruiken.
“Heb ik gezien, maar die zijn niet goed genoeg,” zei ze resoluut,” Ik laat op mijn kosten een fotograaf komen!”
Haar vlotte, energieke en vastberaden aanpak sprak ons wel aan. Iria noemen we ‘entre nous’ Mme Voila, omdat ze om de paar zinnen een hele langgerekte voilà… laat horen. Bovendien noemt ze me al Kess en geven we elkaar al deux bises, heel bijzonder…
Twee dagen later was ze terug met een technieker die de diagnostique kwam doen. Dus zo’n beetje de hele dag werd ons huis van boven tot onder geïnspecteerd en gekeurd en kroop er iemand door alle gaten en spelonken van ons huis.
Weer een paar dagen later was ze er weer met een fotograaf, die de hele ochtend met zijn drone en fototoestel in de weer is geweest. Het resultaat kun je op internet zien. En inderdaad, mooiere “HDR” foto’s dan ikzelf gemaakt had. Ieder zijn vak.
Een week later belde Nicolas ons, je weet wel, Mr. Grosso modo, voor een afspraak om de offerte door te nemen. De volgende dag zaten we op zijn kantoor en liet hij ons geanimeerde foto’s, plattegronden en bouwtekeningen zien. Alles wat we hadden afgesproken was er keurig netjes in verwerkt. De prijs was, niet geheel onverwachts, toch even schrikken. Nadat we, elkaar aankijkend, hadden ingestemd informeerde hij omzichtig en ons nadrukkelijk observerend hoe we het gingen financieren, of dat we eerst ons huis moesten verkopen? Wij vertelden hem dat dat wel goed kwam en we niet persé eerst ons huis moesten verkopen. Wederom omzichtig vroeg hij of er dan wellicht iets van een bankverklaring overlegd kon worden waaruit zou blijken dat er voldoende middelen voor handen waren.
Ondertussen had ik de makelaar gebeld van ons stukje grond bij Monpazier. Toen we er de laatste keer weer stonden te zwijmelen, konden we met de beste wil van de wereld geen ‘bornes’ vinden.
“Het terrein was toch echt door het kadaster geborneerd?” vroeg ik hem nog eens voor alle zekerheid, “want zonder bornes gaat de deal niet door!” dreigde ik om een punt te maken, “we willen wel precies weten wat we kopen!”
Hij stelde voor, als ik tijd had, morgen samen deze markeringen te zoeken. Toen we de volgende dag in Monpazier bij de bouwgrond arriveerden, zagen we de makelaar al energiek en zwoegend in de weer met meetlinten en schoppen. Hij vertelde ons dat hij er inmiddels twee gevonden had langs de rand van de weg. Het bleken niet meer dan spiesen met een grote ijzeren kop, die volledig onder de grond verdwenen waren. Om de anderen verderop in het veld op dit moment terug te vinden zou ondoenlijk zijn, omdat het gras inmiddels kniehoog stond. Hij belde ter plekke de eigenaresse van het terrein en sprak met haar af dat ze het veld zou laten maaien en het kadaster zou bellen of die met een metaaldetector de bornes kon opsporen. Ook onze notaris stelde hij op de hoogte. Wij waren eigenlijk best wel verbaasd over het doortastende optreden van deze makelaar.
Een week later belde Iria ons of ze morgen een visite ‘Visio’ kon doen.
“Een visite Visio? Wat is dat?” vroeg ik verbaasd.
“Ik heb een geïnteresseerde uit Parijs,” zei ze enthousiast, “ik loop dan rond met mijn telefoon, terwijl hij in Parijs meekijkt.”
Oké, interessant. Deze verkooptactiek was nieuw voor ons. Een paar dagen later liep Iria al kwetterend met haar mobieltje door ons huis: “Voila, ici la chambre principale, c’est adorable, n’est pas! Voyez ici, la vue !! “
Ondertussen gingen wij weer verder met plannen maken. Die bovenkamer van ons draaide op volle toeren, was niet te stoppen en wilde meer input.
We gingen ons eens oriënteren op keukens, want er moet tenslotte toch ook gekookt worden in ons nieuwe huis. We realiseerden ons wel dat het allemaal een ietsepietsie voorbarig was, maar oké. Eerst maar eens naar Mobalpa. Daar hebben ze echt schitterende keukens van kwaliteit, dat moet gezegd. Een aardig meisje die er nog niet zolang werkte vroeg ons het hemd van het lijf en noteerde driftig al onze wensen. Over een week waren we weer welkom en zouden ze een paar ontwerpen presenteren. Een week later namen we benieuwd plaats achter een groot scherm en werden er 2 lay-outs gepresenteerd. Ze hadden een paar creatieve ideeën waarvan er een ons wel aanstond.
“En de prijs?” vroegen we als rasechte Hollanders nieuwsgierig. Dat was dus bijna het dubbele van wat we kenbaar gemaakt hadden en oeps… daar zat de ‘elektroménager’ zoals afwasser, koelkast, diepvries, oven en kookplaat, nog niet bij. Dan kwam er nog eens 5.000€ bij.
Een week later zaten we bij Cuisinella. Daar een beetje hetzelfde verhaal. Ook hier kwalitatief goede keukens. We lieten wel merken dat we de lay-out die we bij de concurrent hadden gezien heel leuk vonden. Een week later werd ons het plan gepresenteerd en konden we met een virual reality 3D bril daadwerkelijk in onze nieuwe keuken rondlopen, alle laden opentrekken en een kop koffie zetten. En dan de prijs… Die kwam overeen met die van de concurrent, maar dan wel inclusief alle ‘elektroménager’! Dat was een aangename verrassing.
We vroegen hem nog even naar een Quooker kraan. Hij kende dat niet.
“Zo’n ding waar meteen kokend water uitkomt,” probeerde ik nog.
“Oh dat!” zei hij, “die mogen in Frankrijk niet verkocht worden, is verboden!”
Vandaar dat we ze hier nergens tegenkwamen. En fin we zouden wel kijken of we die er later zelf in zouden zetten.
“Ja,” vertelde ons de verkoper gretig, “in juni hebben we 10% korting op alle kasten!” Ik dacht er al meteen het mijne van. Volgende maand hebben ze weer een andere promo en de maand daarop soldes, etc. Hij wist dat we de keuken pas volgend jaar nodig zouden hebben. “Dat was geen enkel probleem”, zei hij alle obstakels wegwuivend, “als we nu beslisten lag de prijs vast. Als onverhoopt ons huizenproject niet door zou gaan, werd het contract nietig verklaard.”
Na nog een paar pogingen om nú te beslissen spraken we toch af dat we eerst alle papieren en het ontwerp eens grondig door gingen nemen en met een paar dagen zouden beslissen. Een paar dagen later hebben we nog een paar puntjes op de i gezet en de keuken maar besteld.
Nu we er toch waren vroeg ik aan hem: “Ik heb begrepen dat, als je een keuken hebt besteld, je een enorme korting krijgt op een ‘dressing’ of een ‘walk in closet’”. Die hadden we namelijk ook nodig.
“Jazeker!” zei hij lachend, hij had m’n grapje meteen door, “als u ook een dressing bij ons besteld, hebben wij een zeer interessante korting voor u!”
Een paar dagen later stuurde hij ons een offerte voor een ‘dressing’: 8.500€ meneer, dank u wel alstublieft!! Dat ging hem dus niet worden. Met de configurator op de website van Ikea kwam ik op een bedrag van 1700€, incl. inbussleuteltje en zelf in elkaar zetten!
Wordt vervolgd…
Juli 2024. We hangen…
Deze maand was de maand van de waarheid. Nicolas van het constructiebedrijf, je weet wel, Mr. Grosso Modo, belde ons op. Hij had alle contracten en het definitieve bouwbestek klaar, of we naar zijn kantoor wilden komen. Hij had nogal wat documenten, zei hij, die we moesten ondertekenen.
“Oké,” zei ik met een draaierig gevoel in mijn buik, “betekent dat dat we nu definitief ondertekenen? Dat we eraan vastzitten, er niet meer vanaf kunnen, dat we hangen??”
“Daar komt het wel zo’n beetje op neer,” bevestigde hij, “bovendien heb ik de permis de construire klaar. Die moet ook ondertekend worden, dan kan hij naar de gemeente in Marsalès.”
Een paar dagen later zaten we met knikkende knieën, voor zijn bureau, terwijl hij een werkelijk indrukwekkende stapel documenten voor onze neus schoof.
“Zo,” zei hij met een big smile, “deze moeten we allemaal doornemen, zodat jullie ze kunnen ondertekenen. Het meeste is in viervoud en jullie moeten deze tekstdelen hier met de hand overschrijven, lu et approuvé eronder schrijven en ondertekenen.”
We zijn dik een uur bezig geweest om die hele stapel documenten door te worstelen, te ondertekenen en iedere pagina te paraferen.
Alles bij elkaar hebben we, met tegen het einde gevoelloze vingers, de volgende contracten zitten ondertekenen:
• Demande de permis de construire
• Contrat de construction d’une maison individuelle
• Avenant nr. 1 au contract de construction
• Avenant nr. 2 au contract de construction
• La notice descriptive
• Document d’information précontractuelle
• Attestation d’assurance
• Attestation générale
Toen we net klaar waren werd ik gebeld door onze notaris voor een afspraak om de compromis de vente voor de bouwgrond te ondertekenen. Dat kwam mooi uit, want dat konden we nu meteen afstemmen met Nicolas, die wilde daar graag bij aanwezig zijn. Hij wilde natuurlijk voorkomen dat er iemand op het laatste moment een spaak in het wiel zou steken.
17 juli 10 uur zaten we bij Mme Carole Margne, onze notaris. (klinkt wel chique… onze notaris…).
We waren met z’n zessen. De eigenaresse van het terrein met haar partner, wij met Nicolas en de makelaar van de verkoper.
Twee uur zaten we aan het bureau van Carole en zagen tevens alle pagina’s op een groot beeldscherm de revue passeren. Het koopcontract omvatte inmiddels meer dan 170 pagina’s. Amper leesbaar en veel te snel flitsten ons alle pagina’s op een levensgroot beelscherm voorbij, waarbij zij met rappe tong alle belangrijke zaken uitlegde. Als ze het woord tot ons richtte, sprak ze gelukkig langzamer en duidelijk articulerend. Ik zag haar ons bezorgd aankijken en denken: die arme stakkers snappen er helemaal niks van!
Gelukkig legde Nicolas ons nog het een en ander uit. Het werd ons uiteindelijk duidelijk dat het een en ander nog een tijd zou gaan duren. De goedkeuring van de permis de construire ging zeker 2 maanden duren, eerder 3 maanden en dan moest de SPANC er ook nog een plasje over doen. Vervolgens moesten we nog maar afwachten of er geen omwonenden zouden opduiken die bezwaren aantekenden. De bouw zal dus niet eerder dan november starten!! Pfff… Aan het einde van de sessie zette iedereen zijn handtekening op een soort van elektronisch kaasplankje. Gelukkig hoefden wij niet alle 170 pagina’s te paraferen, stel je voor…
Het koopcontract zou ons dezelfde dag of op z’n laatst morgen per email toegestuurd worden, waarna we het ook daar door middel van een code elektronisch moesten accorderen. Diezelfde namiddag ontvingen we inderdaad 2 emails, een voor Marjo, een voor mij. Maar een code? Ho maar, die hadden we niet!! Ik wilde al de notaris bellen. “Joh, wacht nog even,” sputterde Marjo, “die komt beslist morgen nog wel!”
De volgende ochtend nog niks. Ik vermoedde dat er een misverstand was, belde het notariskantoor en legde aan de secretaresse uit dat we wel de emails hadden ontvangen, maar niet de codes.
“Heeft de notaris u dan niet uitgelegd dat die op een formulier staan, dat u van haar gekregen heeft??” sprak ze ons belerend toe. Oh shit, ja. Dat was ’t waar ze over koeterwaalde. Wij dus weer achter de computer om de contracten te downloaden met de codes die we dus inderdaad al hadden!
Ondertussen doet Iria, onze makelaar, haar stinkende best ons huis te verkopen. Nu, op dit moment, as we speak, loopt ze met geïnteresseerden door ons landgoed. We hebben nu, na 2 maanden, 4 visites gehad en een tweede bezoek, maar nog geen doorbraak. Fingers crossed!
Wordt vervolgd…
Augustus 2024. Wachten…
Deze maand was een behoorlijk saaie maand. Het voorlopig koopcontract en het bouwcontract zijn getekend. De aanvraag voor de bouwvergunning is de deur uit. Nicolas, van het constructiebedrijf en Iria, onze makelaarster zijn twee weken met vakantie. Dus veel gebeurt er niet. Ook op het verkoopfront van ons huis nauwelijks activiteit. We zitten nu midden in het toeristenseizoen, dus geen bezichtigingen.
We hadden daarom het plan opgevat ons stukje bouwgrond maar eens te inspecteren en met name om te kijken of de kadasterpaaltjes geplaatst waren. Daar zou de eigenaresse opdracht toe gegeven hebben.
Maar eerst gingen we kijken of we in Monpazier aan een huisarts zouden kunnen komen. Dat is in Frankrijk in de buitengebieden namelijk haast onmogelijk. De assistente van het Cabinet Médical in Monpazier vroeg waarmee ze ons kon helpen.
“We zoeken een huisarts,” vroeg ik al met lood in mijn schoenen.
“Woont u hier?” vroeg ze.
“Nog niet,” zei ik en legde haar uit dat we ons hier met een jaartje zouden gaan vestigen.
“Oh, dat is geen enkel probleem,” zei ze, “binnenkort komt er zelfs nog een huisarts bij.”
“Oh!” zei ik verbaasd, “en een tandarts?”
“Ook geen probleem!” antwoordde ze tot mijn stomme verbazing.
“En een oogarts?” vroeg ik al overmoedig geworden.
“Nee, helaas,” zei ze, “daar kan ik u niet aan helpen.”
Tien minuten later verlieten we opgetogen het gebouwtje weer met het vooruitzicht op een huisarts en een tandarts in de buurt!
Op naar ons terrein. Daar aangekomen zagen we tot onze voldoening dat ons bouwkavel werd ontsierd door een aantal oranje gespoten houten paaltjes. Aan de voet van iedere piket zagen we de officiële kadastermarkering zitten. Nu wisten we eindelijk tot op de centimeter, wat we gekocht hadden. Hierbij gelukkig geen onaangename verrassingen, dat blijkt dat het terrein toch een stuk kleiner is dan verwacht of zo.
Verder had ik een kleine presentatie op papier gezet met onze adresgegevens en wat voor project wij van zins waren daar te laten verrijzen. Het leek ons een goed idee om dit stenciltje bij alle buren, zeven in totaal, persoonlijk af te geven en om uiteraard meteen even kennis te maken. We begonnen bij onze overburen, die zelf nog maar net hun huis hadden gebouwd. Aardige mensen. Zij stelden het bijzonder op prijs al vast kennis te maken. Ze wensten ons alle succes.
Toen togen we verder naar de chambres d’hotes een eindje verderop waar Engelsen wonen, waar we overigens al kennis mee gemaakt hadden. Zij waren helaas niet thuis, dus hebben we onze presentatie aan een van de gasten gegeven met het verzoek dit aan hen te geven.
Toen naar onze directe buren, de burgemeester. Na aangebeld te hebben verscheen een oudere struise dame in een vrolijk boerinnenbloemetjesjurkje. Zij keek ons zeer argwanend aan en moet beslist gedacht hebben met Jehova getuigen van doen te hebben. Maar toen we eenmaal uitgelegd hadden wie we waren en wat we kwamen doen, veranderde ze in een vrolijke flapuit die ons honderduit vertelde en ons van harte welkom heette. Ze vertelde ons al op voorhand dat zij twaalf kleinkinderen hadden die zo nu en dan wel eens op bezoek kwamen, een haan, twee poezen en een vijver met kikkers. Zij dacht waarschijnlijk, laat ik ze maar meteen vertellen wat ze van ons kunnen verwachten. Haar man was er niet, die zat op het gemeentehuis. Na nog een kwartiertje keuvelen vertrokken we vervolgens naar twee buren aan de overkant van de straat. Hier dezelfde reactie. Eerst argwanende blikken en later enthousiaste reacties. Weer aan de overkant, we trokken zigzaggend door de buurt, het volgende huis. Ook hier dezelfde reactie. Hij is brandweerman en zij kokkin bij een verzorgingstehuis. Altijd handig, dachten we onwillekeurig. Tot slot de kilometer verderop gelegen Dobermann fokkerij. Op het erf stond ons al een Dobermann geïnteresseerd en kwispelstaartend aan te kijken. Hij blafte niet. Na een kennismakingsgesprek vertelde de bewoner dat hij net een nestje had van 10 pups. Als we héél stil waren konden we wel even kijken. In een afgezet gedeelte van de penetrant ruikende woonkamer lag een Dobermann met tien pups aan de tepels. Het beest keek ons aan en bleef rustig liggen. 1800€ kostte zo’n hondje. Ik vroeg of het zijn beroep was. Nee, hij werkte bij een groot landgoed van een miljardair en maakte deel uit van een staf van dertig man om het de heer des huizes, die slechts 3 maanden per jaar kwam, naar de zin te maken. Na ons burenrondje zijn we gezellig gaan lunchen in Monpazier. Dagschotel voor 15€.
We kijken inmiddels uit naar september. Hopelijk is er dan wat meer actie, want nu gebeurt er niks. Alles is op vakantie, dus onze bouwaanvraag ligt ergens in een la bij de gemeente, onze makelaarster ligt ergens op een strand in de brandende zon en de vertwijfeling slaat bij ons zo nu en dan toe. Allerlei doemscenario’s spoken door ons hoofd. De bouwvergunning wordt afgewezen. Een paar buurtbewoners hebben een bezwaarschrift ingediend. Er wordt een zeldzaam kikkertje bij ons op het terrein gevonden. Verkopen we ons huidige huis wel? Hadden we niet veel beter een bestaand huis kunnen kopen? De makelaarswebsites stromen ervan over. Kijk, daar heb je er weer een. ‘Modern woonhuis met prachtig uitzicht en zwembad in een prachtige tuin’. Maar ja, de tegels zijn vreselijk, de roestvrijstalenkeuken heeft de uitstraling van een mortuarium en de woning heeft maar energielabel C. Dat wordt met zo’n huis dus toch weer verbouwen en klussen. Niet leuk dit, dus snel deze enge gedachtenspinsels van ons afgeschud. Hopelijk geeft september weer wat meer actie voor ons in petto!
Wordt vervolgd…
September 2024. Financiën
In afwachting van de afgifte van alle vergunningen zat ik van de week voor de zoveelste keer onze financiële situatie nog eens door te nemen. Het is natuurlijk best interessant dit, tot op zekere hoogte… met mensen te delen, want een huis bouwen zet financieel nogal het een en ander op z’n kop. Maar ja, daar hebben jullie in feite natuurlijk niks mee te maken en al zeker niet de belastingdienst en ik zou wel uitkijken dit tot in detail met jullie te delen! Maar toch wat gedachtenspinsels:
Ons financiële plaatje ziet er heel simpel uit. Ons inkomen bestaat uit een AOW van Marjo en van mij, een plukje pensioen hier en een plukje pensioen daar van mij en de inkomsten van de verhuur van de gites. Verder hebben we nog spaarpotjes op de bank en in wat goud geïnvesteerd. Aandelen zijn we één keer mee begonnen, daar kregen we de zenuwen van, dus daar zijn we vlug mee gestopt, niks voor ons!!
Aan de kostenkant hebben we de reguliere kosten van onze eerste levensbehoeften zoals boodschappen, energie, water, etc. Verder de belastingen en verzekeringen. Nu we ons huis gaan verkopen en gaan stoppen met de gites, een nieuw huis laten bouwen is het natuurlijk van het grootste belang om te weten hoe dit allemaal financieel gaat uitpakken.
Grootste probleem aan de ene kant is natuurlijk het wegvallen van de inkomsten van de 2 gites. Aan de andere kant hebben we met ons nieuwe huis significante kostenbesparingen. De onroerend goed belasting alleen al gaat van 4.200 € naar 1.200 € per jaar, elektriciteit naar verwacht van 3.000 € naar 500 € per jaar, de opstalverzekering en de taxes sur les revenues, oftewel de inkomstenbelasting gaan allemaal flink naar beneden.
Nu houden wij al jaren onze inkomsten en kosten bij in een simpele spreadsheet. Om nu de oude en de nieuwe situatie goed met elkaar te kunnen vergelijken, heb ik van 2023 alleen alle reguliere inkomsten en uitgaven in het spreadsheet gehouden en allerlei eenmalige inkomsten en uitgaven eruit gehaald, zoals de aanschaf van een auto, een vakantiereis naar Amerika, de subsidie van de zonnepanelen, enz. Toen heb ik de oude en de nieuwe situatie eens naast elkaar gelegd, dus ons huidige huis met de 2 gites en het nieuwe huis. En wat bleek, het verschil tussen inkomsten en uitgaven met de oude situatie en de nieuwe situatie viel ons reuze mee! Dus, ondanks het wegvallen van de inkomsten van de gites, zouden we toch nog per jaar overhouden, wat betekent dat we nog geen beroep hoeven te doen op onze spaarcentjes, tenzij we natuurlijk de beest gaan uithangen.
Ondertussen doet Iria, onze makelaarster, haar best ons huis aan de man te brengen. Van de week was ze er weer met gegadigden. In overleg hebben we besloten ons contract toch te wijzigen van exclusief naar non-exclusief, wat inhoudt dat we ook andere makelaars kunnen inzetten. Het bleek dar Iria alleen Frans spreekt, dan lijkt het mij toch lastig om Nederlandse en Engelse klanten te woord te staan. We hebben een Nederlandse en een Engelse makelaar benaderd om de desbetreffende markten te exploiteren. Nu maar afwachten wat dit ons gaat brengen.
Oktober zal een actievere maand worden. We verwachten dan de goedkeuring van de bouwvergunning. We kunnen dan de acte de vente van het bouwterrein ondertekenen en het bouwbedrijf kan aan de slag.
Wordt vervolgd…
Oktober 2024. Permit de construire
Ik kreeg vandaag een telefoontje van Nicolas, onze vertegenwoordiger van het bouwbedrijf Maisons SIC. Hij had de bouwvergunning binnen!
“En…” vroeg ik nieuwsgierig, “goedgekeurd?”
“Tuurlijk!” zei Nicolas, “geen enkele opmerking, maar ik moet nog wel bellen met ‘Architecte des Batiments de France’, de toezichthouder van de overheid”.
Later belde hij weer. Hij had contact gehad met deze organisatie. Zij vonden het keukenraam te breed ten opzichte van de andere ramen, dat raam moest vervangen worden door 2 kleinere ramen. Verder moest een raam van de logeerkamer voorzien worden van een houten luik.
“Waarom dat nu toch?” vroeg ik verbaasd.
“Omdat dat de kant van het aanzicht van het huis vanaf de straatkant is.”
“Wat een onzin, nou, dat moet dan maar.
“We hoeven het luik niet te monteren hoor, maar als ze komen controleren moet het er wel zijn, dan kun je zeggen dat je het bijvoorbeeld nog moet schilderen!”
“En de positie van het huis? Hadden ze daar geen commentaar op?” Ons huis staat namelijk schuin op het perceel onder een hoek van 45 graden om het terras goed op het oosten te oriënteren.
“Nee,” zei hij, “dat was oké”.
Verder moesten de kleur van de dakpannen een tintje anders en de kleur van de muren. Ze moeten natuurlijk wat te mauwen hebben…
Verder zei Nicolas dat ik de definitieve ondertekening van het koopcontract voor het bouwterrein met de notaris in orde kon maken. Ik belde dus onze notaris voor een afspraak. Dat kon echter pas na 5 november. Verbaasd vroeg ik wat daar de reden van was. De stukken liggen nu bij de SAFER.
Nee toch, ik dacht dat dat niet hoefde… Ik vroeg wat daar de reden van was. Een stukje van ons terrein was geclassificeerd als ‘terrain agriculture’.
De SAFER oftewel de ‘Sociétés d’Aménagement Foncier et d’Etablissement Rural’ is een waakhond die alle grondtransacties in Frankrijk toetst en met name wanneer er landbouwgrond bij betrokken is. Zij stellen omwonende boeren met aangrenzende akkers in kennis van onze grondtransactie, waarop zij 2 maanden de tijd hebben te ageren of ook een bod te doen en zelfs recht van koop kunnen bedingen. Op die manier kan alsnog het hele feestje aan je neus voorbijgaan. Leve de Franse bureaucratie! Dus na deze termijn, na 5 november zitten we pas bij de notaris!
Wordt vervolgd…
