Dit gezin liet alles achter voor nieuw bestaan in Zuid-Frankrijk: ‘Als je iets echt wíl, moet je ervoor gaan’

Ja, je kent ze misschien al uit het tv-programma Ik Vertrek, en vorige maand het vervolg daarop: Even Weg. Voor wie ze niet kent: Brigitte en Don (toen 38) vertrokken in 2015 met hun drie dochters Iris (destijds 12), Maran (toen 10) en Kira (toen 5) naar Zuid-Frankrijk. Daar namen ze de boerencamping Domaine Ramonjavel over. Die is inmiddels omgetoverd tot luxe glamping mét grote alpacaboerderij. Het hele gezin helpt mee om de boel draaiende te houden, en ze zitten bijna geen dag zonder gasten. ,,We zitten al bijna de hele zomer en daarna volgeboekt. Er is echt een grote droom in vervulling gegaan.”

Don – veiligheidsdeskundige van beroep – en Brigitte – eigenaar van een goedlopende kapsalon – wilden als ze op vakantie waren in Zuid-Frankrijk nooit terug naar huis. ,,We hadden juist dáár het gevoel dat we thuis waren. De lieflijke natuur, de Franse taal, het rustigere leven. Dat heeft ons altijd heel erg aangetrokken.” En ja, ze wilden ook eigenlijk graag wel iets met ‘gasten ontvangen’ doen. En: ,,Met kinderen en dieren in de weer zijn.” Maar hoe ouder de kinderen, hoe moeilijker de overstap zou zijn.

Dus hakten ze in 2015 de knoop door. Ze waagden de sprong. ,,Het gevoel om dit te willen, was zo sterk, dat we dachten: dit moeten we gewoon gaan proberen. Wat is ergste wat er kan gebeuren als het mislukt? Dat je teruggaat en een levenservaring rijker bent.”

Van tevoren gingen ze allemaal op Franse les, keken ze veel films uit dat land. En zochten ze – vanwege hun drie kinderen ook – naar een terrein dat goed te behappen was en ook al gelijk te bewonen was.

En hoewel ze aanvankelijk de wens hadden om een traditioneel grote camping te hebben, besloten ze toch anders: ,,Een boerencamping met een vergunning voor zes tenten, daar begonnen we mee. We werden stapelverliefd op dat terrein in de Fongrave in Lot-et-Garonne. En we kregen snel al het idee het kleinschalig te houden, en dan wat luxer. Echt iets speciaals aanbieden.”

Ze gingen vervolgens zelf aan de slag met het ontwerp van de luxe lodge-tenten. Daar kwamen later ook nog twee appartementen bij én een familiekamer. ,,Zo werd de boerencamping omgetoverd tot luxe camping.”

Ieder jaar pakten ze wat beet: de keuken, het zwembad. En sinds een jaar is er ook een alpacaboerderij met maar liefst twintig van die beesten. ,,Naast varkens, kippen, een pony en een ezel.” Wie op de camping komt, wordt betrokken bij de verzorging van de dieren. En gasten kunnen picknicken tussen alpaca’s, wandelen met ze door de notenboomgaard. ,,Dan krijg je helemaal dat Franse plattelandsgevoel.”

Dat plattelandsgevoel is overigens niet zo rustig als ze hadden gehoopt. ,,Ja, je verwacht van wel. En dat is het ook wel, iets minder gehaast dan in Nederland, iets relaxter. Maar we hebben wel gewoon twee heel drukke bedrijven, waar we hard voor moeten werken. Maar goed, als je zoveel passie hebt voor iets, dan is het ook niet zo erg om hard te werken.”

Niet alles is geweldig aan zo ver weg wonen: ,,Sommige dingen zijn wel moeilijk. Als er iets is met familie in Nederland kun je niet zo makkelijk even daarheen. Ook onze oudste dochter Iris mist Nederland enorm. Ze studeert nog een jaar hier, maakt haar middelbare school af, en dan gaat ze terug. Ze gaat medicijnen studeren en wil uiteindelijk het liefst psychiater worden. Ik denk dat ze uiteindelijk wel weer in de Hoeksche Waard gaat wonen, ja. En bij ons heeft ze dan altijd een vakantieadres waar ze terechtkan.” De middelste, Maran, daarentegen is volgens Brigitte ‘helemaal aan het verfransen’. ,,Soms komt ze in het Nederlands niet op het woord, dan lukt het in het Frans wél.’’

Ze leven hun droom. ,,Ik ben ervan overtuigd dat als je iets met volle overgave doet, het ook lukt. Natuurlijk hebben we ook geluk gehad dat het aanslaat allemaal. Als het was mislukt, ja, dan doet het even pijn, verkoop je het weer en ga je terug naar Nederland. Dat was het idee. We zijn nog elke dag blij dat we het gedaan hebben. Ondanks dat het voor de kinderen soms ook best zwaar is geweest, het brengt ze heel veel. Hun tweede taal is vloeiend, ze hebben veel doorzettingsvermogen, ze zijn sterker geworden. Zelfs de oudste zegt dat ze dit prachtige avontuur niet had willen missen.”

De alpacaboerderij is een nieuwe bedrijfstak geworden. Bij toeval rolden ze daarin, een boer verderop verkocht de hele boel. Geinig om te proberen, dachten Don en Brigitte. De alpaca’s zitten in een fokprogramma. De mannetjes worden doorverkocht, de vrouwtjes blijven op de boerderij.

Op de glamping ontvangen ze telkens dertien gezinnen tegelijkertijd. Ook worden er wel eens bruiloften gehouden. Brigitte hoopt er daar nog meer van te kunnen organiseren in de toekomst. Uitbreiden van de camping is voorlopig geen optie. ,,We hebben er vergunningen voor en de mogelijkheden, maar dat gaan we niet doen. We willen het persoonlijk en klein houden. Anders verliezen we de kracht van onze formule.”