Door: Asjha van den Akker
Vorig jaar kochten Ed en ik een (ander) vakantiehuis. Onze droom was een huis aan zee. Over de zoektocht naar dat huis aan zee schreef ik een feuilleton. De komende elf weken publiceer ik elke zaterdag een aflevering.
Vandaag #3 De Online Zoektocht
Als je in Nederland naar een huis zoekt, kijk je op Funda. Ook als je geen huis zoekt, is het geen straf om dagelijks op Funda kijken, want je kan er uren wegdromen bij kasten van huizen met een thuisbios of inloopwijnkoelkast, even lekker gluren bij de buren of van je stoel vallen van verbazing over sommige interieurs.
Wanneer je droomt van een huis in Frankrijk of je gaat er gericht naar op zoek, dan kom je al snel terecht bij het o, zo Frans klinkende Green Acres. Een soort Franse Funda, maar dan toch totaal anders; het verschil zit hem vooral in hoe verkopers hun huizen aanbieden; zowel de foto’s van het huis als de begeleidende teksten verschillen als dag en nacht met die van Funda.
Het hangt natuurlijk van het departement af, maar onder de 100.000 euro zit je op Green Acres over het algemeen in het uitdagende opknapsegment. Dit zijn vooral oude huizen met nog het interieur van drie generaties geleden of charmante boerderijen met mooie natuurstenen muren waar prachtige klimrozen tegenop groeien, maar waarvan het dak gedeeltelijk is verdwenen en geen binnenmuur meer overeind staat. Zo nu en dan hoort er ook nog een vervallen schuur bij met ‘veel potentie’. ‘Ik Vertrekkers’, overmand door het romantische idee om in dit huis een chambre d’hôtes te beginnen, betalen voor dit soort huizen graag de veel te hoge vraagprijs. En zien dan een paar weken na hun afscheidsparty in Nederland de realiteit onder ogen: iedereen spreekt hier Frans en de verbouwing valt gerust dertig keer duurder uit dan bedacht.
Op Green Acres kun je als particulier zelf je huis aanbieden; voor 119 euro staat jouw paleisje er drie maanden op, wordt je advertentie automatisch naar 20 talen vertaald en in 56 landen aangeboden aan maandelijks één miljoen bezoekers. Zeggen ze. Je zou gek zijn als je het niet deed. Je moet alleen wel weten wát je doet.
Kijk er dus niet vreemd van op dat het overvolle wasrek met herenondergoed, dat ergens bij een houtkachel staat, netjes door de Franse eigenaar op de foto is gezet. Of dat de eettafel in de keuken eruitziet alsof iedereen meteen na de laatste hap is opgestaan omdat er eventjes een foto moest worden gemaakt. En lijkt er op de foto van de slaapkamer nu nog iemand in bed te liggen?
De keuze voor de foto’s is soms ook raadselachtig. Waarom twee keer een bijna identieke foto van een overvolle garage? Waarom wel een foto van een ongeverfde schuurdeur, maar geen enkele van de keuken? En waarom niet de hangende vleermuizen gevraagd even de zolder te verlaten zodat er een foto zonder hen gemaakt kon worden?
In tegenstelling tot Funda, waar je op je gemak door zevenenzeventig professioneel genomen foto’s kan klikken, plaatst de doorsnee huizenverkoper of makelaar op Green Acres maar bar weinig foto’s. Dat zal vast wel iets met het plaats-hier-je-huis-budget te maken hebben, want het is opvallend hoe vaak het er maar tien zijn. Een plattegrond vind je er dan ook zelden. Als droomhuiszoeker moet je daarom een onvervalste architectonische speurneus zijn om een huis een beetje te kunnen ‘lezen’. Vink af: dat kan ik.
Valt er zon op terras? Aan de hoeveelheid mos op de terrasvloer te zien, waarschijnlijk niet. Ligt het huis aan de rand van het dorp of in het centrum? Op de foto van de slaapkamer zag ik een kerktoren van dichtbij, dus waarschijnlijk staat het huis in het centrum. Die foto van die gang, is dat op de benedenverdieping of boven? De gang heeft dezelfde tegels als de slaapkamer op de eerste verdieping, dus hoogstwaarschijnlijk is dit de gang boven. Waar zit de badkamer? Beneden, want het halfronde raampje van de badkamer zie je ook beneden op de foto van de buitenkant van het huis. Simpele deductie, Watson.
De huizeneigenaren op Green Acres doen ook in tekst niet veel moeite om hun hutje te verkopen. Hier geen mooie makelaarspraat als ‘nog in originele staat’, wat vaak zoveel wil zeggen als ‘moet heel dringend worden verbouwd’. Of ‘speelse indeling’ wat kan betekenen dat het toilet zich in de keuken bevindt en de badkamer ergens op het erf. Nee, de omschrijving is over het algemeen vrij feitelijk; aantal kamers, enkel of dubbel glas, CV of houtkachel. Nederlanders die per se willen weten of de tuin op het zuiden ligt, krijgen geen antwoord: de Franse huizenverkoper zegt alleen iets over de afmeting van de tuin, in Frankrijk schijnt de zon namelijk altijd en overal. Tot slot wordt er hooguit nog een zinnetje geweid aan of er scholen of winkels in de buurt zijn. C’est ça.
Als we ons droomhuis met deze bij elkaar gesprokkelde informatie een beetje op het netvlies hebben, willen we natuurlijk wel weten wáár dat huis zich precies in Frankrijk bevindt. We hebben bij de zoekopdracht op Green Acres een departement, een postcode of zelfs al een plaatsnaam ingevuld, maar dat zegt helemaal niks. Franse makelaars geven liever niet prijs waar het huis precies staat, omdat huizeneigenaren hun huis bij verschillende makelaars te koop mogen zetten. Sterker nog; ze kunnen bij iedere makelaar een andere vraagprijs hanteren. De allergrootste angst is dat, als wij eenmaal het huisadres hebben, wij direct bij de eigenaar gaan aanbellen en met een handjeklap bij de voordeur tot een goeie deal komen zodat de makelaar naar zijn centen kan fluiten. Daarom staat er vaak onderaan de tekst ‘dit onroerend goed ligt in de buurt van …’.
Maar wij zijn niet voor één gat te vangen. Meestal wordt er een makelaarskantoor genoemd, helaas nooit een link waar je direct op kan klikken, dus die moet je zelf even opzoeken. Op de site van de makelaar vind je soms net even iets meer dan die tien foto’s van Green Acres, zo nu en dan bieden ze zelfs een plattegrond aan – had ik toch gelijk dat die gang op de eerste verdieping was – en heel soms ook een plaatsnaam. Zo niet, dan kun je aan het adres van het makelaarskantoor zelf ook al iets afleiden; makelaars bieden simpelweg vaak huizen uit de directe omgeving aan.
Als je eenmaal verliefd bent op een huis, maar tegelijkertijd ook realistisch blijft en niet morgen ontslag neemt om een mini-nudisten-camping in de Franse Alpen te beginnen waar het kwik nooit boven de 12 graden komt, kun je net als bij Funda een account aanmaken om je favoriete huizen op te slaan. En je kunt een alert instellen voor de beschikbaarheid van huizen in jouw favoriete dorp of stad. Wie weet zit daar dat ene droomhuis bij wat precies aan al je wensen voldoet. En dan komt de volgende stap: er gaan kijken.
Maar tot die tijd is er niks mis met lekker speuren en dromen.
Wij gaan beginnen op Île de Ré.
