Door: Kees Wijnen
Wij zaten inmiddels alweer 15 jaar in Frankrijk en draaiden met heel veel plezier onze chambres d’hotes en mini camping. Mensen ontmoeten, verhalen uitwisselen, voor gasten een heerlijke ontspannende vakantie verzorgen geeft ontzettend veel voldoening. Het is wel heel hard werken, gelukkig alleen in het vakantieseizoen, maar 15 jaar eten koken, ontbijtjes klaarmaken, bedden opmaken, wc’s schoon maken, was ophangen gaat een keer opbreken, dan wordt het tijd om de bakens te verzetten, om het rustiger aan te doen. We besloten met pijn in het hart ons paradijsje te koop te zetten. En belangstelling was er. Na de eerste bezoeken kwamen wij erachter dat mensen je huis om uiteenlopende redenen komen bezichtigen. Veel mensen met een roze zonnebril blijken te dagdromen om, zoals wij, ooit eens naar Frankrijk te emigreren en scheppen er genoegen in alvast eens wat rond te neuzen en af te tasten. Als je dan doorvraagt blijkt dat ze ooit de stap wel eens willen wagen, maar de komende 10 jaar zeker nog niet!
Wij veranderden dan ook al snel van tactiek en vroegen de aspirant-kopers nog voor het bezoek al wat hun plannen waren.
“Ja, we willen zeker naar Frankrijk, absoluut! We hebben een 10 jarenplan opgezet, fase 1: de eerste 5 jaar gaan we kijken in welke streek van Frankrijk we willen gaan wonen en fase 2: de laatste 5 jaar, gaan we onze droomplek zoeken.”
“Ok” zeiden we voor de zoveelste keer gedesillusioneerd “en in welke fase zitten jullie nu?”
“Oh, in fase 1, we denken dat het toch wel deze omgeving wordt of de Provence, misschien de Verdon”.
Deze mensen hebben we direct af geserveerd en gezegd dat ze over 5 jaar dan nog maar eens terug moesten komen.
Ook leerden we om de vrouwelijke helft van het stel goed te observeren. Hij wilde dolgraag het roer omgooien, liever vandaag dan morgen! Als je dan naar haar beweegredenen vroeg, zei ze iets in de trend van:
“Waar Jan gaat, ga ik ook. Ik weet alleen nog niet of ik mijn moeder en mijn zusje kan missen” volgde er dan giechelend achteraan! We wisten weer genoeg. Dit ging hem niet worden.
Bij de wat serieuzere kandidaten ketste het telkens af op de financiering. Telkens weer, er vast van overtuigd dat de banken mee zouden werken, konden ze geen hypotheek krijgen.
Wij werden dan ook steeds botter in onze vraagstelling.
“Mag ik u een onbeleefde vraag stellen?”
“Huhh, uh ja, ga uw gang”
“Hoeveel eigen kapitaal kunt u inbrengen om ons huis te kopen?”
“Nou dat vinden we inderdaad een onbeleefde vraag, dat vinden we toch echt privé!”
Als we er niet goed de vinger achter konden krijgen, namen we beleefd maar resoluut weer afscheid.
Op een dag, we waren inmiddels 2 jaar verder, kwam er een Belgisch stel. Ze waren beiden dolenthousiast en wilden zakendoen. Zij hadden een vakantiewoning in de Auvergne en wilden hun huis in België verkopen. Zij hadden echter een pleegkind. Daar zou zich eerst een rechter over moeten buigen en toestemming van de ouders wanneer hun kind zich in Frankrijk zou vestigen. Dit zou helaas wel veel tijd in beslag nemen. Of ze een optie op ons huis konden krijgen?
Na lang beraad zijn we hiermee akkoord gegaan, mits ze ons een borg betaalde van 10.000€, al was het maar om zeker te zijn van hun intenties.
We hebben toen zelf een contractje samengesteld en de gevraagde borg werd overgemaakt.
Toen begon het bij ons natuurlijk ook te kriebelen. Wat doen wij na ons avontuur in de Aveyron?
We wilden in ieder geval in Frankrijk blijven, maar dan wel wat dichter bij de plaatselijke voorzieningen. Tot op heden was de dichtstbijzijnde supermarkt 22 km verderop en een grote stad 40 km. Dit alles wat dichterbij zou toch wel comfortabel zijn. Nu hadden wij ons vast voorgenomen nooit meer een huis te kopen voordat het huidige verkocht was. Wij startten alvast toch maar eens, alleen maar ter oriëntatie hoor, een speurtocht op internet. Wij schepten er onwijs veel genoegen in om, eenmaal op een makelaarswebsite een huis gevonden te hebben, te achterhalen of je de eigenaar rechtstreeks kon vinden. We gingen dan met Google Maps en Streetview aan de slag en meestal lukte het ons het domein te vinden. Met name de contouren van het dak en van het zwembad boden een aardige houvast om de juiste locatie te vinden.
We zochten dus een ruim en comfortabel huis, dichter bij de stad en met een of twee gites die we konden verhuren om zodoende ons toch wel magere pensioentje aan te vullen.
Na veel internet omzwervingen vonden we uiteindelijk op een van de vele makelaarswebsites het ei van Columbus. Er werd natuurlijk niet in de advertentie vernoemd waar het precies lag. Wij gingen dus weer met Google Maps aan de slag, maar kregen het met geen mogelijkheid gevonden. Op een andere makelaarswebsite stond het huis ook, dit keer met een foto waaruit bleek dat er een straaljager in de tuin stond!! Het lag dus vlakbij Villeneuve sur Lot. We kregen hem nog steeds niet gevonden. Op weer een andere makelaarssite stond vermeld dat het nieuwe ziekenhuis vlakbij lag! Dat verkleinde aanzienlijk het zoekgebied. En ja hoor, daar was ie dan, een huis met een zwembad en een straaljager in de tuin! Hebbes!
Toen we de eigenaar belden, konden we terecht voor een bezichtiging. Dat was dus meteen raak, dit was ‘m, een ruim en comfortabel huis, 2 gites en een prachtig zwembad. Tijdens de kennismaking, waaruit o.a. bleek dat hij verzamelaar was van vliegtuigen, vertelden we over onze situatie, over onze aspirant-kopers en over hun pleegkind. Algauw kwam het woord OPTIE ter sprake. Ik stelde voor 10.000€ over te maken als borg. De uitermate sympathieke Franse eigenaren gingen daarmee akkoord.
We hadden het dus weer gedaan . . . een huis kopen zonder het huidige definitief verkocht te hebben.
Na spannende tijden kwam dan eindelijk het verlossende bericht uit België, het pleegkind mocht mee. Vervolgens ontstond er toch weer gesoebat over de prijs. Ze wilden het onderste uit de kan. Uiteindelijk zijn we een prijs overeengekomen en begon er een hele serie van bezichtigingen en wederom onderhandelingen. Onder andere kwam ter sprake dat ze toch eerst graag hun huis in België wilde verkopen en dan pas het koopcontract wilden tekenen.
“Maak je geen zorgen, ons huis ligt bijzonder goed in de markt en is binnen een maand verkocht!”
Ondertussen hadden we ook gesprekken met een Nederlands stel. Zij wilden dolgraag komen kijken.
Aangezien het hele verhaal met de Belgen een beetje op losse schroeven begon te staan, gingen we akkoord en boekten zij een vlucht om deze kant op te komen.
Een week later hadden we dan toch een afspraak bij de notaris voor de ondertekening van het voorlopig koopcontract. Of we het erg vonden wanneer ze hun familie meenamen. Zij wilden het zo graag zien. Op de dag van de waarheid hebben we ons wezenloos gewerkt om de hele familie van eten en drinken te voorzien.
Ik belde vervolgens het stel uit Nederland dat ons huis zo goed als verkocht was en het niet veel zin had hier naartoe te komen.
“Nou” zeiden ze “we komen toch maar die kant op, de vlucht kunnen we niet meer annuleren, dan gaan we wel stappen in Toulouse of zo.
“Nou, weet je wat je doet” zei ik “Kom dan toch maar hier naartoe, dan laat ik je een ander huis zien van vrienden van ons. Een werkelijk prachtig domein. De eigenaren zijn er niet, maar ik kan je er wel rondleiden”.
“Ok, goed plan, doen we, dan staan we morgen op de stoep.”
Ondertussen togen wij met de Belgen naar de notaris. Eenmaal daar vertelden ze dat hun raadsman hen nadrukkelijk had aanbevolen de akte niet te tekenen, maar eerst het huis in België te verkopen. Ze wilden dan tot december een optie en als de koop niet door mocht gaan, waren de kosten voor ons.
Wij waren met stomheid geslagen, zoals ook de notaris.
“Geen sprake van” zei hij “Dit is juridisch en wettelijk gezien niet mogelijk!”
Even later stonden we weer buiten en aan het eind van de dag vertrok het hele gezelschap met de afspraak dat ze alles op alles zouden zetten om hun huis in België snel te verkopen.
“Maak je niet ongerust, dat is zo gedaan!”
De volgende dag ging ik op weg om Rob en Ciska, op te halen voor een rondleiding door het huis van onze vrienden. Zonder ze te vertellen wat er zich bij ons had afgespeeld, wilde ik ze eerst een volledige onbevooroordeelde tour geven. Na een rondgang van anderhalf uur bleek dit het toch niet te zijn voor ze. Het gaf niet de “coup de coeur”.
“Maar” vroeg Rob “hoe is het nu bij jullie?”
“Nou” zei ik “in alle eerlijkheid staat alles weer op losse schroeven. Het voorlopig koopcontract is nog niet getekend!”
“Oh” Rob keek op zijn horloge “onze terugvlucht gaat pas over 2 uur. Kunnen wij dan toch jullie huis nog even zien?”
Daar had ik eerlijk gezegd wel een beetje op gehoopt. Dus wij in allerijl naar ons huis en daar een wel hele snelle rondleiding gedaan. En ja hoor, het was er, de coup de coeur! Het gevoel dat je bekruipt, de tinteling, de koorts, als je de plek van je leven gevonden hebt. Vaak een gevoel dat tegen alle verstand in gaat maar wel een onmisbaar ingrediënt is in het koopproces.
Rob en Ciska moesten helaas snel weer vertrekken, want anders zouden ze hun vlucht missen.
Ondertussen zaten we met de Belgen. De verkoop van hun huis viel enorm tegen. Er waren nauwelijks visites. We werden duidelijk aan het lijntje gehouden. Ondertussen gingen de onderhandelingen met Rob en Ciska verder en tekenden we 2 maanden later het voorlopige koopcontract.
Nu moesten we deze ontwikkeling aan de Belgen gaan mededelen. Dat viel niet goed, dat viel helemaal niet goed!
“En onze borg? Die willen we onmiddellijk terug hebben”
“Uiteraard” zei ik “Ik stel even een ontbindend contractje samen en zodra dat is ondertekend storten we het geld terug”.
Op die ondertekening hebben we nog 3 weken moeten wachten. Er was natuurlijk altijd de mogelijkheid dat ze stappen zouden ondernemen. Maar uiteindelijk kreeg ik het contract ondertekend terug en hebben we het geld teruggestort.
In augustus zaten we met Rob en Ciska weer bij de notaris. We hadden een afspraak om half drie.
We zaten met zijn vieren in de wachtkamer, van de notaris nog geen spoor. Om 3 uur stak hij een slaperig hoofd met verwarde haardos om de deur. Of we maar wilden volgen. Die is duidelijk net wakker van z’n siësta!
De contracten werden ondertekend en Rob en Ciska zetten nu onze Franse droom voort.
Een maand later ondertekenden we ons koopcontract in de keuken van ons nieuwe huis.
