Door: Kees Wijnen
In de tijd dat we nog een chambres d’hôtes hadden gingen we met al onze gasten steevast naar de avondmarkt. Iedere maandagavond gingen we naar ons dorp. We zaten vaak met zo’n 20 tot 30 man aan een lange tafel en lieten ons de Franse streekproducten goed smaken. De groenteman maakte salades en verkocht aardbeien met slagroom. De eenden fokker stond er met zijn BBQ magret de canard te bakken, de bakker verkocht heerlijke gebakjes, de slager grilde enorme côtes de boeuf en de muziek werd steevast verzorgd door 2 dames waarvan de een op een orgel speelde en de andere zich uitleefde op de bongo’s. De café-eigenaar zorgde voor frites. Hij had één kneuterige friteuse staan met als gevolg dat er altijd een flinke rij bij zijn kraampje stond en rond een uur of negen was hij al uitverkocht! Ik had hem al voorgesteld er een paar friteuses bij te zetten en wat meer frites op voorraad te nemen. “Ja, goed idee” zei hij. Maar helaas er veranderde niks. Later sprak ik hem er nog eens op aan; dat we toch wel erg lang moesten wachten.
“Ach” zei hij “het gaat toch goed zo, de mensen vinden het gezellig hier”.
Geen speld tussen te krijgen.
Op een dag waren de weersvoorspellingen niet zo best. Ik even gebeld of de avondmarkt nog wel doorging. “Jawel hoor” was het antwoord. “We zetten partytenten neer, dus iedereen zit droog, geen probleem”.
Ok, dus wij met de hele club naar de markt. Toen we aankwamen, geen tenten en er hing al een inktzwarte lucht boven het dorpsplein. En ja hoor, op een gegeven moment begon het te hozen, iedereen schuilde onder de luifels van de marktkooplui. De rest kroop onder de tafels en at daar z’n eten op. In allerijl werden de partytenten opgezet, maar toen was het al te laat, iedereen was zeiknat! Op een gegeven moment waaide de regen zelfs horizontaal onder de tenten door. Toen zijn we toch maar weer naar huis gegaan.
Een andere keer speelden de dames “Salut les amoureux” van Joe Dassin. In Nederland ook zeer bekend als “Het is weer voorbij die mooie zomer” van Gerard Cox. Onze tafel van dertig man zong luidkeels mee, maar dan de Hollandse tekst natuurlijk “die zomer die begon zo wat in mei”. Alle Fransen keken verbaasd op en begonnen ook uit volle borst mee te zingen. Geweldig! Een tijd later schalde “La montagne” van Jean Ferret over het plein, bij ons bekend als “het dorp” van Wim Sonneveld en wij zongen weer het “langs het tuinpad van m’n vader” luidkeels mee tot grote hilariteit van alle Fransen.
Op een gegeven moment speelden de dames “una paloma blanca” van George Baker, een polonaise liedje bij uitstek. Dus onze hele tafel van 30 man slingerde in een grote polonaise over het plein. De Fransen keken zeer verbaasd, blijkbaar minder bekend hier. De Franse kinderen haakten algauw aan. Hier noemen ze het “la chenille”, de rups.
Fransen dansen graag. Meestal beginnen de oudjes met een polka, een paso doble of een tango en algauw wordt er de “Madison” gedanst, een line dance en de “brise pied” een soort vogeltjesdans.
Op een avond liep ik naar de dames toe, we kenden ze inmiddels erg goed, om het liedje van Joe Dassin weer aan te vragen. We raakten aan de praat en op een gegeven moment flapte ik het eruit en vroeg “Goh, horen jullie eigenlijk bij elkaar, zijn jullie een koppeltje?” De 2 keken elkaar onthutst aan, er viel een pijnlijke stilte.
Ik dacht meteen “Oh jee, wat heb ik gedaan!!”
Maar op een gegeven moment riep de oudste vol vuur: “Ja! en het kan ons ook niks meer schelen ook! je m’en fou! ja, we horen bij elkaar, we zijn een stelletje en iedereen mag het weten!!” Ze barsten in snikken uit en we vielen elkaar gedrieën in de armen! Sindsdien zijn we dikke vrienden!
Ik kan alleen maar de Franse avondmarkten van harte aanbevelen, getuige het filmpje hieronder van de Marché nocturne van hier in Fongrave. Altijd super gezellig!
