Door: Liesbet den Daas, Calvignac.
In een vorig leven, toen ik nog een jolige studente was en tevens actief als parttime tv-presentatrice, vloog ik voor een leuk programma naar Guatemala om daar een rondreis te maken en af en toe iets voor de camera te zeggen. Met gesponsorde kleding, koffers en badpakken, wat een tijd was dat, die Samsonite ligt hier dertig jaar na dato nog steeds op zolder, maar dat terzijde. We resideerden met de hele ploeg op een gegeven moment in een prachtig resort in Belize, waar de hotelkamers bestonden uit hutjes met rieten daken, midden in de jungle. Elk vrij moment pakte ik om op het idyllische strandje te gaan liggen en het verbaasde me dat ik steeds de enige was. Wel merkte ik dat iets mij prikte. Hele kleine prikjes voelde ik op mijn blote benen, maar ik zag niks. Een paar dagen later, op een ander bestemming inmiddels, werd ik gek van de jeuk. Zelfs ’s nachts kreeg ik aanvallen, zo erg, dat ik alleen even verlichting voelde als ik met mijn haarborstel over mijn benen ragde. Die benen zagen er inmiddels uit alsof ik aan een vreselijke ziekte leed. Elke centimeter was lek geprikt en opengekrabd. Zandvlooien waren het, die mij op dat tropische strand te grazen hadden genomen. Het duurde een paar weken voordat het over was.
Jaren later had ik een soortgelijke ervaring in de Schotse Hooglanden. Met twee vriendinnen ging ik een wandeltocht maken, maar omdat we ons tegenwoordig uitgebreid kunnen inlezen, hadden we begrepen dat we ons moesten wapenen tegen midges. Dat zijn kleine steekvliegjes die in grote zwermen op jouw onbedekte stukje huid afkomen. Zolang je loopt is er niet zoveel aan de hand, maar stop je even dan word je te grazen genomen. We liepen er dus bij als drie zwarte weduwen, helemaal ingepakt en met netjes over onze hoeden getrokken om ons gezicht te beschermen. Zelfs de Schotten, waar we overnachtten, werden er gek van en ik begreep niet hoe je in zo’n gebied kon wonen als je geen stap buiten de deur kon zetten zonder aangevallen te worden. Check de One Minute Midge Challenge op YouTube en je hebt een beeld…
Nu blijkt dat we hier met soortgelijke beestjes te maken hebben. Aoûtats heten ze, want ze komen in augustus (août). Maar dit jaar kwamen ze pas in september. Onze huizenruilers, die hier toen twee weken op ons huis gepast hebben, waren in de veronderstelling dat onze honden vlooien hadden. Maar wij hebben nooit een vlo kunnen ontdekken. Na enig rondvragen werd ons meewarig medegedeeld dat het onzichtbare mijten zijn, die inderdaad behoorlijke jeuk kunnen veroorzaken. De enige manier om te voorkomen dat je geprikt wordt is steeds douchen als je buiten gelopen hebt, je gazon kort houden, je benen bedekken en je broek in je sokken stoppen als je buiten bent, je kleding en beddengoed heet wassen etc etc. Een beetje wat je vroeger ook als opdracht meekreeg van school als je kinderen luizen bleken te hebben. Maar Hallo, we zijn hier de hele dag buiten en ik ga er geen dagtaak van maken om die jeuk te voorkomen. We moeten er dus mee leren leven; elke dag nieuwe bultjes ontdekken en elke nacht een paar keer wakker worden van de jeuk. Nu heb ik net in de Facebookgroep “Lot en Omgeving” de vraag gesteld of het normaal is dat beestjes, die de naam “Augustus” dragen, in november nog steeds actief zijn. Dat zijn ze, helaas, totdat het gaat vriezen.
Kijk, dat vertelt een makelaar niet. Nu hadden wij geen makelaar, maar de verkoper heeft natuurlijk ook wijselijk zijn mond gehouden en niemand die we spraken over onze verhuizing naar Zuid-West Frankrijk heeft het ooit gehad over stekende onzichtbare beestjes. Het ging over termieten, overstromingsgevaar, aardbevingen, asbest, maar niet over aoûtats. En ik was juist zo blij dat we hier nooit muggen hebben. Terwijl de tijgermug al is opgerukt tot Toulouse. Nu rest mij nog het internet af te speuren naar middelen om de jeuk tegen te gaan en hopen op immuniteit.
