Door: Gerda Pieket Weeserik
Laatst zat ik met mijn lief een tv programma te kijken dat inzage gaf in het wel en wee van een aantal bewoners van de Utrechtse heuvelrug. Bijzonder programma over bijzondere mensen. Een van hen was een jongeman met een verstandelijke beperking, die als hobby had het kijken naar passerende auto’s bij een rotonde. Hij werkte daarnaast ook nog bij een auto wasserette, waar hij op een gegeven moment werd verrast door een klant. Hij mocht met hem een tochtje maken in zijn lievelingsauto, nl een echte Ferrari. Puur genieten. Toen wij daar naar keken, moest ik denken aan een paar gasten die wij een paar jaar geleden mochten ontvangen bij Domaine La Bessière.
Op een dag werden wij gebeld door een collega die vroeg of wij nog plek hadden voor een vriend van hem, want zij zaten vol. Het was maar voor twee nachten, maar ze hadden een verzoek, of hun auto veilig op een afgesloten plek kon staan. Het was een bijzondere auto, werd ons verteld. Okay, dat is prima, zeiden wij. Eigenlijk verwachtten wij een soort Old timer of zo , maar nee. Aan het eind van de dag arriveerden zij in een hagelnieuwe, blinkende Porsche, wat voor een weet ik ook niet hoor, maar zeker een dure voiture.
De bolide werd zorgvuldig geparkeerd, en het echtpaar nam hun intrek in een van de gites.
Bij aankomst werd ons wel gevraagd of we ook ontbijt voor hun wilden maken. Ach ja, waarom ook niet. Dus ’s ochtends ontbijt in de feestzaal, (bij sommigen wel bekend).
Het viel ons op dat zij er nogal chique uitzag, dat zie je hier niet vaak, en dat ze een chique accent had.
Aan het eind van de middag schoof meneer aan bij de apéro met wat andere gasten. Het werd nog gezellig. Hij vertelde dat hij de auto gekocht had voor zijn 70ste verjaardag, het was altijd een jongensdroom van hem geweest, en nadat hij zijn bedrijf had verkocht was het eindelijk zover. Zijn vrouw was minder enthousiast. Zij bleek een rasechte Parisienne, en vond La Bessière in eerste instantie maar niks en beneden haar stand, eigenlijk hadden ze vooraan de oprit al willen omdraaien, zij waren immers 5 sterrenhotels gewend. Maar meneer vond het steeds gezelliger. Op een gegeven moment gingen ze zelfs mee naar de avondmarkt, maar niet met de Porsche, dat was te riskant. Ze bleven nog een paar dagen langer. Madame werd ook steeds vrijer. Ondertussen mochten wij ook even in de Porsche zitten, met massage stoel. Zijn echtgenote riep “Ik ga die banden nog eens lek steken, altijd maar die Porsche!”
Toen was toch de dag van vertrek, uiteraard werd het voertuig eerst uitgebreid gewassen. Helaas vertelde meneer ons ook dat hij een ziekte onder de leden had. Bij het afscheid zeiden ze nog nooit zo te hebben genoten, veel leuker dan een 5 sterrenhotel. Ik hoop dat hij nog een hele tijd van zijn Porsche heeft kunnen genieten, en van zijn uiteindelijk heel humoristische echtgenote.
